Een maand lang wandelen in New York heeft een soort van stempel in mij gedrukt. En elke keer als ik er wéér wandel, nú virtueel, maar bijna dagelijks, is het alsof ik die stempel in nieuwe en andere stempelverf rol en de afbeeldingen voegen zich moeiteloos bij mij. Alsof ik weer een beleving toevoeg aan een soort van schatkamer van ervaring.
Gisteren woei sneeuwstorm Lorraine door New York. Mijn favoriete wandelaar uit Queens lukte het niet om zijn parapluutje goed te houden. Na drie kwartier door de straten ploegen zei hij dat hij doodmoe was. Maar toen kwam hij aan in Central Park en zijn stem smolt. This is amazing…I can not tell you how I feel…this is truely a Winter Wonderland. Een vrouw die net verhuisd is in een appartement aan de andere kant van de gang, laat haar nieuwe uitzicht zien én voor het eerst in 15 jaar zichtbare sneeuw op een boom, zomaar voor haar neus.
En New York maakt opnieuw haar aantrekkingskracht voor mij waar: Het is vandaag Valentijnsdag en dat wordt uitgebreid gevierd op Times Square; het is als een echt dorpsplein in deze Stad der steden. Je kunt er opnieuw je huwelijksbelofte verfrissen en relaties en vriendschappen bezegelen.
En ondertussen ben ik mij mondjesmaat ook aan het verdiepen in het fenomeen Taylor Swift. Haar muziek resoneert aanvankelijk helemaal niet in mij, ze is volop een meisje-meisje, houdt van glitter en glamour en ook van drama, zegt zij zelf. Ze is tuttig, veel liedjes zijn gericht naar verbroken liefdes en ze schijnt daar één op één passages uit haar eigen dagboeken voor te gebruiken. Ik kijk en luister aanvankelijk met bevreemding, maar gaandeweg valt er iets van een kwartje. Ze is een soort van levende paradox. Haar muziek is catchy, extravert, poppy, bedoelt om aandacht te trekken. Maar…er wordt elke keer ook een verhaaltje verteld over onzekerheid, teleurstelling, de strijd en zoektocht naar authenticiteit. Ze is bloedserieus maar weet ook afstand te nemen van al dat gedoe, dat ze zelf is.
Misschien nog een keer een heel uitgebreid blogje over haar. Voor nu dit liedje van haar laatste bekroonde album. Je kunt een pin op je kleren spelden, want het refrein zijn al gevleugelde woorden geworden:
Hi! it’s me, I am the problem, it’s me.
