Het is erg leuk om wakker te worden en de branding te horen brullen. Dit is de kustlijn die ik vandaag ga bewandelen en dit was mijn eerste blik daarop, gisteren. Tegelijk hoor ik wat pril vogeltjesgefluit. Het is hier zo anders dan in Noord Holland of de Wadden. De bus reed door Westkapelle en Zoutelande en dan zie je volkomen vlak laag en leeg land en dan in de verte één duinenrij. Weilanden, omgeploegde aarde en toen reed de bus de zeedijk op. Hoppa! Zee, zoals je op Terschelling ineens het wad kan zien, wanneer je met de fiets de dijk op gaat.
Ondertussen (ja, dat is geloof ik mijn specialiteit en iets van een ambitie: om tegelijkertijd op meerdere plekken te zijn), ben ik wel bevangen door de Grammy-uitreiking van de vorige nacht. Het blijkt onder extreme weersomstandigheden plaats te hebben gevonden. Heftige, heel heftige regenval die warm was en volgens een commentator onvermijdelijk het gevolg is van de opwarming van de aarde.
In deze Grammy Awards zijn het alleen maar vrouwen die gewonnen hebben. Zo. Ik noemde mij vroeger maar weifelend ‘feministisch’, maar dit is toch leuk. Dit liedje Flowers was één van de winnaars, door Miley Cyrus voor wie het de eerste Grammy is. Het liedje blijft meteen hangen en het valt mij op dat een vrouw hier zich door en door sexy en aantrekkelijk profileert, alleen omdat zij dat zelf wilt en niet om voor het oog van een man, deze te behagen. En daar gaat dit liedje ook over. Zonder wrok kijkt ze terug naar een verbroken relatie. I can buy myself Flowers, I can love me better than you can.
Taylor Swift is dus hét fenomeen van het jaar: voor het eerst won een mens vier keer een Grammy voor de plaat van het jaar en hiermee laat zij Stevie Wonder, Paul Simon en Frank Sinatra achter zich, die het drie keer wonnen. Haar invloed zou weleens zó ver kunnen reiken, dat zij Joe Biden aan de winst kan helpen bij de komende presidentsverkiezingen. Zij bindt meerdere generaties aan zich, mensen die haar al volgen toen zij begon met country-liedjes.
Tracey Chapman trad op, dat is iemand van mijn eigen generatie en het is mooi dat zij nu een icoon is, terwijl ze in mijn tijd eerder hoorde bij de rafelranden, niet bij het establisment, omdat zij zwart is.
En dan blijft er natuurlijk Joni Mitchell, die na een hersenbloeding weer is gaan zingen en weer optreedt, gedragen door artiesten om haar heen. Zij debuteert hier bij de Grammy’s op 80 jarige leeftijd.
Helemaal aan de ander zijde van het spectrum van het leven. Niet het uitstralen van kracht en fysieke vitaliteit, maar imponerend zijn in alle breekbaarheid.
