Wij…dat is de mensheid, zijn zo kwetsbaar en breekbaar…we zijn tot grootse dingen in staat, maar maken er over het algemeen een potje van. Niet in staat om elkaar te beschermen of te redden. Zoals dit klosje garen, gemaakt van menselijk haar van drie generaties. Je kunt het waarnemen, iemand heeft het gemaakt, (Kathy Prendergast),maar je weet dat je er geen draad van kan gebruiken, nooit zul je hier zelf een kledingstuk van kunnen maken.
Ja, ik kijk nog steeds naar beelden uit Gaza. Een poosje heb ik erover geblogd. Omdat ik niks anders kon, ik was er door bevangen én kwaad. En dan ben je erover uitgedacht en lijkt het geen zin meer te hebben. Met lede ogen zie je aan dat Israël dóór kan gaan ondanks de ‘wereldopinie’.
De trigger om er nu toch weer iets over op te schrijven, was het bericht op het journaal: Mensen uit Israël zijn naar Nederland gevlogen om voor het internationaal gerechtshof in Den Haag te demonstreren en te vragen om het oppakken van alle leden van Hamas. Ze scanderen als in Bijbelse klaagversen : ‘ze kwamen binnen in onze huizen, ze kwamen binnen en ze namen onze kinderen mee, ze kwamen binnen en ze verkrachten, ze kwamen binnen om te moorden.’ En ik denk dan: jullie hebben de luxe om een vliegtuig te pakken en hier een paar uur te staan. En dan? Ga je op familiebezoek, nog een paar bezienswaardigheden zien, wellicht de start van een rondreis door Europa?
Al die mensen in Gaza…Hun stem gaat verloren, wordt niet gehoord.
Hoe is het mogelijk dat de journalist Wael Hamban Ibrahim al-Dahdouh die voor de camera tijdens zijn werk te horen kreeg dat zijn vrouw en een paar kinderen waren omgekomen, desondanks toch door bleef gaan met verslag geven en uiteindelijk zelf ook gewond raakte en vervoerd is naar een ziekenhuis in Egypte, toch nog kan glimlachen en zijn duim kan opsteken? Samen met de jongeman van 25 jaar, ook journalist en nu toch ook de Gaza strook verlaten, die hem hier bezoekt om samen te rouwen om zijn goede vriend die ook is omgekomen en die de zoon is van Wael Hamban, en die het gebaar van vrede geeft?
Het is de moed van de wanhoop. Én een teken van de onverwoestbare hoop die ook door onze bloedbanen giert, tot de laatste snik.
De laatste beelden op Instagram van hem, Motaz Azaiza, zijn gruwelijk. Ik zag de resten van een verkoold babylichaampje bij de brokstukken van een couveuse. Ze worden door Instagram afgeschermd, je moet doorklikken om beelden te zien. Maar die ene kon ik later al niet meer terug vinden… Was die té erg? Mogen we niet al te zeer geschonden worden in ons eigen menselijk gelaat?
Het is een strategie die velen toepassen, op alle niveaus: wegkijken van pijn, eigen kwetsbaarheid niet onder ogen kunnen zien en de eventuele pijn die je daarmee een ander aandoet, door deze te negeren…
Nee, bidden heeft geen zin, zeggen velen. Er is geen God die ons kan redden, want als deze er was, dan had hij het al lang gedaan. Een God die al deze menselijke machteloosheid aanziet en niks doet, is een wrede God. Die zou ingrijpen in al die vergeten oorlogen, de wapenwedloop tussen Oekraine en Rusland, de Klimaatcrisis…
Kathy Prendergast maakte ook deze wollen Praying Gloves. De handen aan elkaar gebonden, maar toch…Het menselijke gebaar van de handen heffen, in rust. Blijven uitkijken naar…? Warmte. Hoop.
