Deze strip van Ellenogradyart op Instagram die zij vandaag plaatste, is mij uit het hart gegrepen. Exact zoals in de laatste drie plaatjes, is mijn voortdurende toonsoort. Elke dag wordt het steeds duidelijker dat individueel protest, het mobiliseren van massa’s mensen, resoluties bij de Veiligheidsraad, uitspraken van het Internationaal Hoger Gerechtshof in Den Haag, enzovoort, helemaal niks uitmaken. Het gaat maar door, al dat lijden in de Gaza; het journaal besteedt er nauwelijks meer aandacht aan, mensen zijn cijfertjes geworden.
Waarom een heel item, en ook de praattafels zijn er vol van, hoe groot de kans van Rutte is om baas van de NAVO te worden, of over Nikki Haley, de bij voorbaat al verliezende tegenkandidaat van Trump? Waarom geen gedetaileerde verhalen over de menselijke situaties in Gaza? Gewoonweg omdat ze niet binnen bereik zijn (terwijl we wel Sigrid Kaag op de brandhaard hebben), en dus hebben we het er maar niet meer over?…
En zelf ga je ook maar dóór, met je eigen belangstellingen, je eigen plannen, je eigen projectjes…Omdat stil zitten en zelf niet bewegen zoiets is als in drijfzand stil gaan staan, en wachten op het moment dat je naar beneden getrokken wordt, de diepte in. Dat slurpend gat van twijfel en wanhoop…Waar gaat het heen met onze wereld? Daar horen ook berichten bij, dat het gewoonweg afwachten is tot er weer een nieuwe pandemie uitbreekt en dat de klimaatsverandering daar ook een bijdrage aanlevert. Of een huilende klimaatwetenschapper zien, die bij een voordracht laat zien over welke Tipping Points we al geraakt zijn en wat al voorgoed verloren is…En ja, de moord op Navalny natuurlijk, terwijl de oorlog in Oekraïne alweer twee jaar oud is, vandaag.
Je kunt niet anders dan toch je eigen vuur laten branden en een warm hart houden. Ondanks het verlies en het loslaten wat hierbij hoort…Ik kan de boel niet controleren, noch veranderen.
