(Ook) een vat vol wonderen

Het is fraai herfst in het bos.

Het is een prikkelende gewaarwording: dat zowel NY als het bos dichtbij zijn, de eerste nu figuurlijk, de andere in het echt. Was ik in NY de afgelopen tijd, dan was ik van harte naar de grote Halloween Parade gegaan en gisteren naar de Marathon. Nu liep ik in het bos met het grote besef, dat ik dít weer nooit zo in NY kan meemaken. Al die kleuren en vormen zonder steen in de buurt.

Waar het in NY de diversiteit aan mensen is, de architectuur, de dynamiek en energie van de stad, is het in het bos het op microniveau zien van al die natuurlijke verschijnselen.

De wereld is, naast de hel op aarde, voor een groot deel door mensen zelf veroorzaakt, óók een vat vol wonderen. Er zijn mooie wegen te gaan.

De Nederlandse vlag en Rob Jetten

Al heb ik niet op hem gestemd, ik begin het wel steeds leuker te vinden dat hij waarschijnlijk premier van Nederland wordt. Bij Obama’s Yes we can zat óók de laag dat er voor het eerst een zwarte president kon komen. En nu komt er waarschijnlijk voor het eerst een gay-premier. Hij in de armen van een man: zonder moeite zullen deze plaatjes vanzelfsprekend de openbare ruimte gaan vullen. Ironisch ook: Henri Bontenbal struikelde over de veiligheid van een homoseksuele jongen in de klas, gebrek aan empathie, Rob Jetten doet het vanzelf: het was in het geheel geen onderwerp van de campagne, en dan is het er ineens: homo’s kunnen premier worden. Een geheel andere cultuur dan wat zit in het verweer van Bontenbal: ‘we hebben ook homoseksuele bewindspersonen geleverd.’ 

Zoals Gerda Verburg, zo blijkt. Maar toch…er hangt een beetje vreemde ouderwetse sfeer omheen; kijk ons eens deugen en fatsoenlijk zijn…

De Nederlandse vlag was wel bewust aan de campagne toegevoegd. Ook daar begin ik steeds meer lol in te krijgen. Iets in het Nederlandse DNA is altijd over ondernemingslust, tolerantie, vrijheid, scherpzinnigheid, inventiviteit gegaan. De Gouden Eeuw leverde de Joodse denker Spinoza op, Descartes is vanuit Frankrijk gevlucht naar het vrije Nederland en heeft hier waarschijnlijk zijn adagio, het begin van de moderne filosofie bedacht: Cogito Ergo Sum; ik denk dus ik besta. Niet God regeert, het is de mens zelf die verantwoordelijkheid kan nemen en een ieder kan een gelijkwaardige burger zijn, waar verschillen vanzelfsprekend zijn.  En nodig om de samenleving draaiende te houden.

Zó is dat dus in den beginne (rond 1640) geregeld in Manhattan door Adriaen van der Donck. Hij liet deze tekening maken van de eerste nederzetting, om aan de Nederlandse Staat kenbaar te maken, hoezeer het van belang was om het Nederlandse Recht te verankeren in Nieuw Nederland. Op alle schepen wappert fier de Nederlandse vlag. Nederland moest vaart maken, want er waren andere kapers op de kust, zoals Engeland. Er was een ‘zooitje’ van handelaren, een ieder pakte en handelde waar het maar mogelijk was. Zoals overal op de wereld. Maar hij zag de potentie van het eiland Manhattan en de rijkdom van de rest; het huidige Amerika, dus, en wilde dit veilig stellen voor Nederland. Zijn naam is echter uit de Amerikaanse geschiedenis bijna verdwenen, de naam Peter Stuyvesant is nog wel bekend. Manhattan is tot vijf keer toe van eigenaar gewisseld, van Nederland naar Engeland en weer terug, om uiteindelijk in Engelse handen te vallen. Maar wél met behoud van vrije burgerrechten in wat New York ging heten;  door Adriaen geïmplanteerd.

Ik las het de afgelopen dagen allemaal in dit boek van Russel Shorto. Op de laatste pagina vat hij deze geschiedenis nog eens samen:

De eerste inwoners van Manhattan arriveerden niet met verheven idealen. Ze kwamen -of het nou boeren waren, leerlooiers, hoeren, wagensmeden, barmeisjes, brouwers of kooplieden - omdat er hoop was op een beter leven. Er was onmiskenbaar slonzigheid in de plaats die ze schiepen. Maar het was erg oprecht en, op een bepaalde manier, erg modern.

Misschien…zal Rob Jetten op een slonzige wijze premier van Nederland worden, veel water in zijn eigen wijn moeten doen, maar ik hoop dat hij desondanks toch te zien zal zijn; met hoop op een beter leven, oprecht en modern.

Het kan wél?

Ontwaken na de verkiezingsdag om 6.30uur. Nieuw Nederlands politiek leven op dood hout? Het kan wél als men nu werkelijk dóórpakt. Graag als kerstcadeautje een nieuw kabinet.

Nieuw leven uit oude stammen.

Het meest authentieke en grootse moment van zijn leiderschap: hoe Frans Timmermans zijn vertrek aankondigde…

Oude politiek tegenover nieuwe politiek, geen behoefte meer aan de witte zeven vinkjes man. In New York gaat waarschijnlijk een jonge enthousiaste moslim de burgemeester worden, hier is nederlands hoop in bange dagen een man die binnenkort met een man gaat trouwen. Wellicht viert Nederland ergens in de komende tijd het homo-huwelijksfeestje van haar premier.

Weerstaan

 

Een foto uit NY die tevoorschijn komt.

De drukte weerstaan. De verkiezingscampagnes weerstaan. De algemene wereldse maleise weerstaan.

Soeverein zijn.

Weg van de feitjes, de woorden en de ‘wetenswaardigheden’.

Freewheelen in je geest, overal en nergens heen. 

Zomaar een gedachte op een grijze maandagochtend in het bos met regen.

Toen en nu (3)

 Herfst in De Hoge Veluwe.

Mega grote paddestoelen net buiten het fietspad.

Toegang naar het Pampelse Zand vanaf het Bezoekerscentrum, vroeger Restaurant De Koperen Kop. Dit is het oerlandschap van mijn jeugd.

Het is er helemaal stil.

Het echtpaar Kröller-Müller ligt er ook begraven, op de Franse Berg. Daarnaast  en in het landschap de beginselen van het grote kunstmuseum dat Helène hier gevisualiseerd had, maar toen brak de tweede wereldoorlog uit. 

Wat vroeger voor mij een beetje enge totempalen waren in een bunkerachtige omgeving, is een samengesteld kunstwerk, dat de toegang had moeten zijn van het museum. Dit hele gebied was in mijn jeugd verwaarloosd, nu is het toegankelijk gemaakt.

De Familie had er de laatste gezamenlijke picknick, naast de ‘totempalen’. Vader en Moeder rondgefietst met hun kinderen en kleinkinderen. Het zou nu niet meer kunnen, je zit ineens helemaal in het zicht.

Een ieder een eigen groeiwijze, los van elkaar. 

Als toetje dan nog een rood-met-witte en het windstille plekje met uitzicht op de gerenoveerde speeltuin waar we vroeger speelden.

De stilte beheren

 

Het blijft fantastisch: Om in de nacht hier in het donkere bos naar een heldere sterrenhemel te kijken. Heel in de verte hoorde ik het zachte gebrom van verkeer, verder de stilte.

Wat doe ik toch, als ik dagenlang geen mens zie en alleen maar dit bos voor mij heb?, vroeg ik mezelf af. Het antwoord kwam vrijwel meteen: Ik beheer of behoed de stilte.

Waarom?

Omdat de stilte de enige ruimte is waar er een dun vlies ontstaat tussen jezelf en een immense presentie die iets met licht en liefde te maken heeft. Die aanwezigheid is niet persoonlijk, maar misschien ook weer wel. Omdat je er zelf meer mens, dus persoon, van wordt ; er een verbondenheid tussen alles en allen te ervaren is die in het geraas van alledag geheel naar de achtergrond verdwijnt. Mensen creëren met hun streven en beven, hun doen en laten, een gigantische Ruis.

In New York zat ik een poosje met deze vrouw alleen in het parkje annex plein van het hoger gerechtshof; het ‘Paleis van Justitie’, het was daar ook stil.

Ja, het heeft ook iets met gerechtigheid te maken en rechtvaardigheid. In die stilte is beter te ervaren wat een ieder recht doet, hoe mensen, dieren, planten tot hun recht kunnen komen; ruimte voor een ieder, alles in allen, om te groeien en te bloeien.

In Burgers Bush zag ik deze plant voor het eerst. Ja, daar heeft het ook mee te maken: uit de harde korst kunnen tere bloemen bloeien, die uitstaan naar het Licht.

Gemengde dierentuinervaringen

Gisteren was het een zonnige droge dag, dus ik greep mijn kans om naar de dierentuin te fietsen. Ook daar was het leuk herfst, ook voor de nep-dino, die toch die betovering bij mij genereerde toen ik ze voor het eerst zag in Steven Spielbergs Jurrassic Park.

Ik zag onlangs deze oude film van hem op TV. Wat is hij een goede filmmaker, dacht ik. Hoe hij niet bestaande werelden werkelijk heeft laten worden, waar je weer kijkt door de ogen van een kind. Alle elementen van E.T. zijn hier al aanwezig.

In een dierentuin wordt je in feite ook een beetje voor de gek gehouden; alsof je meekijkt in hun natuurlijke habitat, terwijl alles gekunsteld is. En tóch is het leuk om een stokstaartje in de ogen te kunnen kijken, waar niet uitgesloten is dat deze even nieuwsgierig is naar die andere wezens om hem heen, die zij in de natuur zelf nooit zo zou zien.

Ook grappig om iemand in het publiek te horen zeggen: die eet geen humus. 

 En om te zien dat een panther zich met exact dezelfde gebaren na het eten wast, als een kat bij zijn etensbakje.

Wij weten helemaal niet meer wie wij ‘natuurlijk’ zijn. Londen is letterlijk gebouwd door paardenkracht, in New York zakte je met je voeten in de paardenstront, we eten vegetarische schnitzels en burgers die uit de fabriek komen, want we hebben van dieren een voedseleenheid gemaakt. 

Niet in een dierentuin, waar we de illusie krijgen voorgeschoteld dat we iets ‘natuurlijks’ van ze zien.

‘Ze leven in gevangenschap’ is het andere geluid, maar wie en wat dan niet?…

Ik liep voor het eerst sinds Venetië en New York weer in een grotere groep mensen. Het viel mij niet mee. Een eenheidsworst, waar Duits de enige deviante taal was. Allemaal wit, allemaal hetzelfde soort gedrag, motoriek, kleding. Ik kon de vraag niet van mij afschudden, wie er allemaal PVV zouden stemmen. Ik zag één vrouw met een hoofddoekje, één familie waar negroïde bloed doorheen stroomde…

Maar ik werd even meegenomen naar een ander wereld, toen ik in het donker achter mij iemand ‘Arabisch’ hoorde neuriën, er was daar een goede akoestiek. Zo’n mooi lichtwezen vlakbij, die in het Nederlands ook een scheldwoord is: Kwal.