Waar je niks voor hoeft te doen (Zondagse gedachte)

Zo’n mooi licht ineens na een donkere regen en donderbui.

 

Twee mensen die bidden in Central Park, terwijl de duiven rondscharrelen en een paard eet.

Zéér geïnteresseerde dames, de buitenwereld kent hun lichaam niet, zij kennen het wel.

Kijkt zo’n beeld naar die kleine verschillende soorten van mensjes of zie ik mezelf door haar postuur?

 Drukte in de stilte: een roodborstje was naar binnengevlogen. Voorzichtig gepakt, wat een zachte veertjes, zo heel even in mijn handen.

Er is een altijd durend verband tussen jezelf en de wereld; je kunt het zelf maken of breken…Een gedachte voor de Zondag.

Tienduizend Dingen. Luister. New York en Mets

 Mijn vliegtuig uit NY vertrok pas s’avonds, dus ik kon overdag nog naar zee. Er stond een vrouw te bidden bij de ingang van het metrostation, halte Church Avenue. Tevoren bewust de bloemen in mijn straat gezien, degenen die ik gedurende de vijf weken heb zien groeien. En op het strand nog één keer genieten van de contrasten: Zowel een vrouw met uitbundige tatoeage als eentje die geheel bedekt flaneerde.

Naast mij kwam een stel zitten, waar hij een shirt van Mets droeg die hij ook niet uit heeft gedaan. Vorig jaar was ik bij hun stadion bij het begin van een wedstrijd. Dat werkelijk alle generaties, stokoud en jonge kinderen daar waren, met iets van Mets in hun kleding; petjes of shirts en broeken, het was ook duidelijk een uitje voor de hele familie.

Hier is er alleen maar het bos en die ochtendzon die even op de bolle witte bloemen schijnt.

Ik las De Tienduizend Dingen uit en Luister, in herhaling, ik raadde het aan in de boekenclub.

Dan ben je met je geest ook in heel verschillende werelden. Die ook geheimnisvolle sfeer in Indonesië, iets trekt dan aan mijn roots. En grappig, ik was weer even in Parijs en in Montmartre waar ik in het begin van deze zomer was, dus het triggerde verse herinneringen, dat was niet zo toen ik voor het eerst het boek las.

Vlak voor het slapen gaan was ik weer even in New York, maar mij verplaatsend naar bijna 24 jaar geleden, waar Mets weer voor het eerst een wedstrijd speelde, na 9/11.

Die vitaliteit en wilskracht, volgens degene die erbij waren heeft het hele stadion met tranen meegezongen.

9/11

Vorig jaar was ik in New York op 9/11. Ik ging eerst naar het dansritueel Table of Silence bij het Lincoln Center in de ochtend; precies wanneer de eerste toren geraakt wordt staat iedereen even stil, daarna gaat de dans door. S’avonds ging ik naar het Memorial.

Nu keek ik live naar het voorlezen van alle namen van de slachtoffers. Dat duurt meer dan drie uur, het zijn bijna 3000 namen. Ondertussen komen daar nog 24.000 mensen bij die in de loop van de 24 jaar kanker hebben gekregen door de giftige stoffen die toen vrij zijn gekomen; 8000 daarvan zijn al gestorven.

Het voorlezen gebeurt door familieleden, verwanten, geliefden. Nieuwe generaties nemen dit ritueel over: ook kleinkinderen of neven en nichten die de overledene nooit hebben gekend doen mee. Men schrijft zich in voor de loterij, door het 9/11 Memorial Museum georganiseerd; want er zijn veel meer gegadigden dan nodig is.

Ze krijgen maanden van te voren een geluidsbandje met de juiste uitspraak van de namen.

Ieder tweetal leest twintig namen, op alfabetische volgorde en ze eindigen met de naam van de omgekomen geliefde met nog wat persoonlijke woorden. Het valt mij op hoevelen daarvan het gevoel hebben dat deze overledene over hen waakt en ze ervan overtuigd zijn, dat zij haar of hem weer zullen ontmoeten. En dan alleen wanneer ik het geluid aanhad, want het had voor mij niet zoveel zin om urenlang alles woord voor woord te volgen. Een partner zegt: ‘Het is 24 jaar geleden, maar het lijkt 24 minuten.’

Dit is dus een bijzonder moment: om 10.28 uur, wanneer de tweede toren valt, schijnt elk jaar het zonlicht op de Oculus en geeft een lichtstreep die de hele binnenruimte verlicht. Het heet The Way of Light. Het is als een opstijgende vogel, een vredesduif…dit knooppunt van metrowegen. 

Het is een indrukwekkend monument, die twee watervallen die een peilloze diepte ingaan, elk op de plek en met de afmeting van de Twin Towers. In de rand zijn alle namen gegraveerd. Wanneer er een witte roos bij de naam is, dan is het de geboortedag van de overledene, dit wordt dus het hele jaar zo bijgehouden.

De avond tevoren is er ook een ritueel, waar allen die in functie zijn gestorven worden herdacht; voornamelijk brandweermensen, maar ook mensen van de politie.

Ik vond het heel bijzonder om het vorig jaar mee te maken. Ik wandelde er in het donker langs de Hudson heen, het lichtmonument werd steeds scherper. De nieuwe Freedom Tower heeft de hoogte van het jaar waarin New York haar onafhankelijkheidsverklaring heeft getekend.

Ik herinner me het harde geruis van het water, terwijl tegelijk het geroezemoes van alle mensen het bijna overstemde.

En dan al die persoonlijke boodschappen bij de neergelegde bloemen.

Fietsen in de regen

 Het is ook wel vreemd…Na wekenlang elke dag zoveel mensen te zien, met zoveel verschillende gezichten in zoveel dynamiek, naar buiten kijken en alleen wat witte koeien te zien, die onder de bomen staan, schuilend voor de regen.

Uren en urenlang fietsen, de druppels tikken tegen mijn capuchon. 

Auto’s over de kleine dunne vierbaans snelweg.

Twee warme Vietnamese loempia’s.

De vrouw zegt in nauwelijks verstaanbaar Nederlands dat het vandaag wel koud is. 

Eieren en een braadkuiken en een afgeprijsde scherpe Indonesische rendang met rijst kopen in de supermarkt alhier. De vrouw achter de kassa vindt het niet zo leuk, dat ik liever een ander briefje van vijf wil en niet die aan elkaar geplakt is.

Verder geen mens in de nabijheid, nergens.

Heel Nederland is leeg.

Rivierenlandschap. Klooster Sint Agatha

 

Dit is een ode aan broeder Janus die mij ooit in het klooster in Velp-Grave de dahlia’s leerde dieven. Hij was zeer rücksichtslos. Alles, elke knop of al ontluikende bloem rondom die éne grote, álles moest weg. Ten bate van die éne grote, die wel vier vuisten bij elkaar, zó groot, kon worden, en menshoog met een bijna onbreekbare stengel. Ik vond het soms jammer, en nam de afgebroken steeltjes met knoppen en bloemen dan mee naar mijn kamer en zette ze op water. ‘Nu weet je hoe het moet, voor als ik er niet meer ben’, zei hij. 

Ach, broeder Janus…die ook zo duidelijk vond dat de kloostertuin géén moestuin mocht worden. Daar is die tuin niet voor bedoeld, zei hij eenvoudigweg. Er stonden oude appelbomen, notenbomen, kersenbomen, aalbessen en kruisbessen, maar dat was wat anders dan daar groenten gaan kweken. 

Nú denk ik ineens dat die bomen en struiken daar alle seizoenen bleven, jaar in, jaar uit; je kon genieten van bloesem en de vruchten en dat dit iets héél anders is, dan de relatief snelle groei en oogst van groenten. 

En misschien was dat ook zo met de dahlia’s: Het gaat niet om de hoeveelheid, maar om die Ene machtige grote…wellicht zoals er ook uiteindelijk alleen maar die Ene is, die hij God noemde. Het dagelijks koorgebed vond hij vaak ook sleur, maar hij was van de vroege ochtend tot in de schemering bezig in de tuin.

Er wonen nu ook leken in het klooster van Sint Agatha en er is een groot kerkelijk archief. Een sfeervolle plek op een prachtige locatie, vlakbij de rivier.

Ja, het rivierengebied met het omliggende land; we waren het eens dat dit toch wel het mooiste Nederlandse landschap is.

En er zijn kleine strandjes en zomaar zo’n dikke oude boom, waar de boer dan met respect de mais omheen plant, en er is ook een oud Romeins fort.

Bloedmaan

 Het vervult me toch ook met iets van ontzag: Bloedmaan; dan kijk je dus naar de maan die door de schaduw van de aarde roodachtig wordt. Die schaduw verschuift dan weer langzaam en dan zie je weer het gewone licht van de maan. Dat je dus kijkt naar de schaduw van die aardbol waar je je zelf op bevindt en dat je nu dus kunt waarnemen dat deze beweegt tussen de maan en de zon… we zijn helemaal niks in dat grote heelal…De camera van de IPad geeft méér rood-oranje dan het blote eigen oog ziet. 

Door New York, ben ik gewend geraakt om in lagen te kijken. Daar zie je in één beeld bijvoorbeeld in de verte de auto’s over de ringweg, mensen lopen op een brug, vlakbij een vogeltje, mensen die rommelen en interacteren, met een hond voorbij lopen. 

Dus hier zie ik ineens: heel hard waaiende bloemen op hun stengels, met daarachter in de verte koeien die grazen, het ontluikend groen van worteltjes en daarachter in één lijn kipjes die tokken, de grond bezaaid met oude en nieuwe eikeltjes en tegelijk die kip die kijkt naar het tempelachtig bouwwerkje, gemaakt van opgestapeld servies met aarde en takjes ertussen. 

Door New York kijk ik eigenlijk scherper en intenser. En alles is telkens een momentopname, de scènes veranderen razendsnel in iets anders.

De maan staat nu weer in eigen volle glorie te schijnen, het kraterlandschap is nu duidelijk

te zien en de aarde is dus gepasseerd.

Top!

 De volle maan zien opkomen en genieten van haar helder schijnsel, totdat ik toch naar binnen ga, want de muggen steken dwars door mijn kleren heen.

Ja, New York is voor mij een toplocatie, maar hier is het ook top! Joep, de kat zat even tevreden als ik zelf van de ochtendzon, de rust en het groen te genieten.

Het wordt hier later donker dan in New York, dus ik zat in de avond met de witte koeien die voorbij kwamen, mijn maaltijdje te verorberen.

Voor NewYorkaanse ogen, die nog dichtbij mij zijn, is dit een gedroomde plek, een andere planeet.

Om in alle rust, zonder een mens om je heen, de avondschemering door het struikgewas te zien: Top!