In Valencia heb ik door heel wat musea rondgezworven, tjokvol schilderijen. Veel middeleeuwse altaarstukken uit de afgebroken kerken en kloosters met bijbelse taferelen, zo druk als stripplaatjes. Ik kwam allerlei heiligen tegen: Franciscus van Assisi door alle eeuwen heen en afgebeeld met een muziek-engel, nooit eerder gezien. Leuk, want de muzikaliteit van Franciscus is bekend.Een kop kon ik maar niet vergeten en ik ben ervoor terug gegaan om hem nog eens te bewonderen. Op het kleine schilderij, de maker is anoniem, is alleen het gezicht afgebeeld, met een kaalgeschoren hoofd, de stoppels nog zichtbaar, gebogen over een schedel, die rustte op de witte kraag van zijn pij. Een modern hoofd: zijn uitstraling had iets guitigs en laconieks, en toch... ook iets volkomen geconcentreerds.
Bij nader inzien bleek het St Bruno van Keulen te zijn, uit de elfde eeuw, oprichter van nu nog steeds een van de strengste kloosters ter wereld: de Chartreuse in Frankrijk van de kartuizerorde.
Eind 2006 is er een film over hen gemaakt: Into the great silence. Sommige Clarissen en Capucijnen die ik ken, kwamen zo voor het eerst sinds heel lang weer in de bioscoop. Terwijl de Clarissen toch ook grotendeels een leven in stilte leiden, waren ze onder de indruk van de strengheid en hardheid van het kartuizer leven in de natuur: die zijn pas echt consequent!
Bruno dus, en ik ben op zoek gegaan naar andere afbeeldingen van hem. Zou hij dezelfde uitstraling hebben, als die ene kop waar ik op slag verliefd op was geworden? Ik geloof van wel. Bij de Spaanse schilder Jusepe de Ribera uit de 17e eeuw, kwam ik Bruno weer tegen: Hoi!
Fijn dat hij de oprichter blijkt van de Kartuizer orde, die handarbeid combineren met een eenvoudig leven in de natuur. Daar kan ik wel achter staan. Nu kan ik Bruno adopteren als mijn tweede favoriete heilige. Toegegeven, ik ben puur op het uiterlijk gevallen.
