Het nieuw ontdekte schilderij onder grasgrond van Vincent van Gogh en het volkomen nieuwe dat daaruit is onstaan, doen me denken aan het werk van Loretta Lux. Ze 'schildert' op haar computer aan portretten van kinderen in lege, soms idyllische landschappen. De kinderen hebben jaren 60-soortige kleren aan, ze staren: zelfbewust en tegelijk, zichzelf totaal niet kennend.Lorretta Lux, een geweldige artiestennaam, niemand schijnt meer te weten hoe ze in het echt heet, is in 1969 geboren in Dresden. In de voormalige DDR dus en de Wende meegemaakt. Dat betekent dat ze in haar jeugd alleen maar zwart-wit foto's heeft gekend. Toen ik in Dresden was en mijn gastvrouw haar fotoboeken liet zien, raakte ik in een gekke tijdverwarring. Voor ons in het Westen zijn zwart-wit foto's van héél lang geleden want in de jaren zestig kwam de kleurenfotografie al op. Zo niet in Dresden. Kleur was er pas na de Wende.
Lux ( licht, dus) heeft een zelfportret die bijna helemaal in het zwart is, met een maan op de achtergrond. Alle foto-schilderijen van haar zijn in weeïge, zachte tinten. Ook hier kijk je naar iets, wat er in de werkelijkheid niet is, maar wel heel erg aan een soort werkelijkheid doet denken. Die van je jeugd en kindertijd?
De kleur van de herinnering zo heet een fotoboek dat door Rudy Kousbroek is samengesteld. Ook al zo'n intrigerend iets: hij verzamelde de eerste kleurenfoto's van eind 19e eeuw. Omdat die kleuren nog niet gefixeerd konden worden, verdwenen ze langzaam van de foto. Dat geeft ze allemaal een vage, mistige, geheimzinnige sfeer. Door foto's te maken van die foto's, zijn ze nu toch bewaard voor het nageslacht.
Opnieuw is het de techniek, die nieuwe werkelijkheden maakt. Net zoals de wereld van het internet: de virtuele werkelijkheid. To Blog or not To blog: dat is geen vraag, maar een kwestie van techniek.
