Dat is toch precies het thema waar ik me altijd mee bezig houd: hoe en dat je bewustzijn elke keer weer vlees moet worden: in woorden, kunst, gedachten, beelden. Er is niks, wanneer je er geen vorm aan geeft en dat is een voordurende arbeid die aandacht en misschien ook een soort van discipline vergt. Wil je niet verwaaien, maar gronden en een basis krijgen.
Maar het gebeurt ook heel concreet, door nieuwe en andere vormen van communicatie: ik liep naar de bushalte van plan om naar huis te gaan, maar daar kwam bus 5 aanrijden. Ach, wat, laat ik daar eens instappen, eens kijken of Zusje en Nichtje L. thuis zijn, het was lunchtijd. Ja hoor, en nichtje L. installeerde tussen de sneetjes brood, What's App op Sammie. En dus gaf Sammie nu, op mijn werk een geluidje en ik lees: '(mir) JAM(metje) hoe gaat het????' Zoete jam, het bewustzijn van Nichtje op mijn ochtendboterham.
En de dag ontvouwde zich verder: naar een goed gesprek in de Franciscaanse leesgroep over onbevangenheid, wat liefde is, hoe je soms wel wilt maar niet kan: hoe moeilijk het kan zijn dus, om voor bewustzijn vormen van vlees te vinden waarin wederkerigheid en echtheid de dynamiek is. B. kwam met een voorbeeld: dat zijn doodzieke zwager, onder de morfine van de pijnen, meestal knock-out liggende in een stoel, ineens aan hem vroeg: 'Wil je een kopje koffie?' De levenskunst om dan 'Ja' te zeggen en niet: 'Wacht maar, ik haal het wel.'
Elke bewustzijn zit vast in het vlees en wil altijd verder en zichzelf onstijgen. Zo ontvouwde het thema van de dag zich nog verder, aan tafel met kaarslichtjes en vriend T. Daar ging het ook over een heel andere leefvorm, die op de drempel van bijna een nieuw etmaal onverwacht verschijnt, de cirkel is weer rond.
