Het is Nichtje dus overkomen met haar mobieltje, die bij mij Sammie heet: alles weg. Alles. Ook dus de foto's van haar met Minnie Mouse in Disneyland, maar gelukkig had ze er al een aantal gewhatsappt (is dit een werkwoord?), dus sommigekreeg ze zo weer terug. Alles weg, de vergankelijkheid der dingen, ik heb er maar rekening mee te houden, dat alles wat Sammie nou voor mij bewaard, muziek, foto's, enzovoort, ineens weg kan zijn.
En hoe zit het dan met dit blog? Ik lees zelf bijna nooit uitgebreid mijn blogs terug, maar stel me zo voor dat ik als ik oud en de dagen zat ben, wel lekker eens rond kan scharrelen in deeltjes van mijn geleefde leven en nog eens kan genieten van alle mooie geplakte plaatjes. Kan ik dit blog bewaren? Of moet ik daarvoor een computer hebben? Of zal ik me maar eens bedenken dat dit een goede oefening is in de kunst van het loslaten?
Ik oefen nu al een beetje met Sammie. Want de geheugenkaart zit al vol. Dus als ik nu een fotootje maak, dan moet ik een ander van mezelf wissen. Met muziek is het evenzo: voor elk nieuw nummer, moet iets anders weg. Het lukt me beter dan met boeken. Daar had ik me het ook ooit voorgenomen, maar de boekenstapeltjes blijven groeien in huis. Maar met Sammie is het anders: het MOET.
Soms moeten er dingen, die je zelf niet wil. Soms moeten dingen bijna, maar dan keert het zich toch weer naar een andere richting. Zo was ik bang om mijn mussenkolonie, die ondertussen meer een vogelparadijsje is, te verliezen. De woningbouwvereniging meende aanvankelijk dat al die dichtbegroeide klimop slecht voor het huis zou zijn. Wapenfeit nr. 1: in Februari heeft een technische beheerder defintief verklaard dat het niet slecht is voor de woning.
Wapenfeit 2 kwam vorige week binnen middels een brief van de Vogelbescherming: de mussenkolonie wordt beschermd door de Flora en Fauna wet. Dus die kan niet zomaar verdwijnen, dat moet aangevochten worden. En hoe doen mensen dat met elkaar? Dat de ene niet zomaar kan verdwijnen voor de andere? Wellicht is dat een voordurend laveren tussen wetten die je bij jezelf verankerd, veel what's appen met elkaar en de kunst van het loslaten.
