Hij gaat iets doen

Ik had gisteren een heel merkwaardige ervaring. Tijdens de laatste meditatie van het seizoen in de kapel bij de Clarissen. Ik was niet aan de beurt met begeleiding, dus ik liet het over me heen komen. Psalm 46 was aan de beurt en R. gebruikte daarvoor de hertaling van Huub Oosterhuis. De psalm gaat over de vaste burcht, die God is: de plek in ons en om ons heen, overal, boven, onder, voor je en achter je. In de hertaling van Oosterhuis:

Maar hij is een vaste burcht

een stad op rotsen gevestigd

in tuinen gespreid-

blinkende stromen doorstromen Hem

dwars door het midden.

God onze toevlucht en kracht.

Hij gaat iets doen,

hij is als morgenlicht

met een groot voornemen op weg gegaan.

Nooit meer oorlog.

De stilte viel in de kapel. Ik keek naar de vloerbedekking: wol, gemêleerde kleuren groen, zoiets dacht ik. Ik heb me de laatste tijd herhaalde malen met vloerbedekkingen van marmoleum bezig gehouden, vandaar. Ineens zag ik een heel klein gezicht verschijnen. Met een klein baardje, de ogen geloken, zo heet dat, geloof ik: tussen dicht en open in. Het gezichtje bewoog: de ene keer leek het in extase, zoals een gezicht voor een orgasme eruit kan zien, dan weer leek het gepijnigd. Dat schijnt ook dezelfde gelaatsuitdrukking te zijn.

Maar dat is Franciscus!, bedacht ik me ineens. En gedurende de gehele stilte lang, bewoog het, vlak bij me. De ene keer dwaalde ik met opzet weg, naar andere plekken op de vloerbedekking. Maar als ik terugkeerde naar dat ene plekje, dan verscheen het weer.

Hij gaat iets doen,

hij is als morgenlicht

nooit meer oorlog...

Die ochtend nog voelde ik iets van oorlog om mij heen. Verwoeste gebieden, het weggaan van het vanzelfsprekende, alledaagse menselijke. De dag stond in het teken daarvan: hoe blijf je heel, waar kan je schuilen? Zielenroerselen, die ik in dat gezichtje van Franciscus ineens voorbij zag trekken: verandering, beweging: ja, zo is het leven.

Bij zo'n ervaring kun je heel nuchter zeggen: wat een fantasie, wat een flauwekul, je hebt een levende verbeeldingskracht. En met die laatste omschrijving, kan ik best mee gaan. Maar het gevoel daarbij, de uiteindelijke interpretatie heeft ook een zekere lyriek en iets van extase. Zoals in een worshipliedje van Hillsong United: Oceans will part... at the whisper of your call. De lyriek die ook in psalm 46 is vervat.