Bij nader inzien blijken het maar twee mannen te zijn, Diego Agullo en zijn partner Dmitry Paranyushkin. Ze maken de foto's van elkaar om beurten, bij voorkeur tegen het einde van de nacht, wanneer de ochtend komt, want dan is de kans het kleinst dat ze betrapt worden. Die foto's zetten ze laag voor laag over elkaar heen, met dat uiteindelijke resultaat: het lijkt alsof het naakte vlees van lichamen een verbinding aan gaat met dat stenen gebouw.
Ze kiezen bij voorkeur gebouwen met een geschiedenis of met vergane glorie. Zo willen ze het gebouw nieuw leven inblazen en mensen dwingen om op een nieuwe manier te kijken. Ze noemen hun project The Humping Pact. Ze zijn niet exhibitionistich ingesteld, willen ook niet shockeren. Je mag ze artiest, ondernemer, pornograaf of kunstenaar noemen, maar dat zou hun project ook tekort doen, zeggen ze. De ene is van huis uit econoom, de andere filosoof.
'Je stelt je ontzettend kwetsbaar op door iets naakt te benaderen. Het humpen zal op sommigen overkomen als obsceen, maar de beweging wordt gemaakt uit liefde,' zeggen ze. Mij doet dat meteen denken aan Plato. Die zegt dat alles in het leven bewegen is en dat de beweging die alles tot leven wekt en het leven onderhoudt Eros is: de liefde
Ik vind het een mooie actie door de verschillende soorten van handelingen die bij elkaar komen: het verborgene van de nacht en de dag, dat schemergebied opzoeken, je lichaam, je huid, alles aan je, laten vrijen met de stenen en gebouwen, ooit gemaakt en gebruikt door andere mensen, het daarna alles bewerken en laag voor laag een nieuwe werkelijkheid tevoorschijn halen. Een ontmoeting van het intieme en het openbare, het kwetsbare vlees en de harde steen.
De foto's stellen mij de vraag: Wanneer blazen we iets leven in en wordt het daarmee echt en authentiek, wanneer blijft iets dood en zijn we slechts klonen van onszelf?
