Het is natuurlijk een cliché: dat mensen meerdere persoonlijkheden in zich hebben. In de ene context verschijnt de ene, ergens anders weer een andere. Soms kun je jezelf daarmee verbazen: Goh, ben ik dat óók? Ben je dan even oprecht bij al die kanten die tevoorschijn komen? En hoe is dat, als het je gebeurd dat je doet en voelt op een wijze, terwijl je wel wat anders zou willen, maar daar niet bij kunt, op dat moment?
In de dvd The Beaver, die ik gisteren zag, is dit gegeven heel aardig uitgewerkt. Mel Gibson speelt overtuigend de depressieve Walter. Ooit een vroijke, jolige dynamische man vol grapjes, nu ingezakt, levenloos, hij slaapt het liefst en kan geen aandacht meer opbrengen voor zijn vrouw en zijn twee zoontjes. Ook op het speelgoedbedrijf, een erfenis van zijn vader, zien ze een lusteloze man die niet tegen zijn taak is opgewassen.
Op het moment na zijn eerste mislukte zelfmoorpoging, hij sleept de afgebroken douchestaaf van het gordijn waaraan hij zich met zijn stropdas wilde ophangen nog met zich mee, wanneer hij op het balkon staat om te springen, dan verschijnt The Beaver. Een oude handpop van vroeger, die hij toch gered heeft uit de vuilnishoop van zijn afgedankte spullen.
The Beaver begint met hem te praten: Ja Walter, jij bent een loser, jij verknalt alles, laat het nou verder maar aan mij over, hé! The Beaver neemt zijn leven over: die knutselt weer met zijn zoontje, is weer een hartstochtelijke minnaar bij zijn vrouw, vindt een nieuw speelgoed uit zodat het bedrijf een boost krijgt.
Op zijn huwelijksdag heeft hij voor The Beaver een kleine smoking laten maken, maar zijn vrouw wil met hem dineren bij kaarslicht, alleen: The Beaver moet maar thuisblijven, zegt ze. Maar Walter kan het alleen niet aan en vlucht weg uit het restaurant. Zijn vrouw komt erachter dat hij zijn wekelijkse gesprekken met een psycholoog al een jaar gestopt heeft en verklaart hem vervolgens voor gek.
Om kort te gaan: Walter wil zich ook verlossen van The Beaver en ziet geen andere mogelijkheid dan zijn hand door een cirkelzaag te halen. Hij overleeft het en op het einde van de film lijkt er toch een werkelijke verzoening te komen tussen hem en zijn vrouw en zonen: Hij kan eindelijk vanuit zichzelf contact maken met hen.
Tja, The Beaver...Ik ging in November de natuur in, op zoek naar de bever. Ik zag hem niet, ook geen sporen. Maar misschien was The Beaver wel heel dichtbij. Zoals die vaak dichtbij is, als je niet kwetsbaar kunt zijn, je niet zeker weet of je een ander kunt vertrouwen en je jezelf niet goed durft te vertrouwen. Wellicht krioelt het in de wereld, is die overbevolkt, met onzichtbare Beavers.
O, wat zou het mooi, rustig, stil en transparant zijn, als we al die Beavers achter ons zouden kunnen laten.
