Die mussen zijn, lijkt het, wel gewoontebeestjes. Want nu vliegen ze aan en gaan zitten op de richel van het dak, daar waar eerst klimop groeide en dan tjilpen ze extra hard. Alsof ze hardop denken: hé, er is hier iets veranderd, hoe moet dat nou, waar ga ik heen? Dan gaan ze in het overgebleven gedeelte zitten, aan de rand van mijn huis, helemaal bovenin, zwevend op de dunne takjes bruidssluier en bewegen verwoed hun kopjes in de rondte.
Er bleek ook nog een wespennest te zitten, ik in mijn wang gestoken, buurman in zijn enkels en armen, en terwijl hij ging googelen wat daar tegen te doen, at ik mijn brood op en genoot van het uitzicht op het dak. Die hoge ladder op en af wilde ik toch zoveel mogelijk beperken tot één keer naar boven en naar beneden, want vorige week toen ik ook al op het dak was, vond ik het toch wel een beetje eng, met name naar boven klimmen, als de ladder mee gaat bewegen.
Dus buurman verscheen weer op het dak: heel dik gekleed, alles bedekt, een stukje gaas tussen zijn bivakmuts, en dat terwijl de zon toen nog hard scheen, met een bezem in de hand: het best was om het nest weg te vegen, verder was er niet veel tegen te doen: vaak blijven ze maar een zomer en zoeken het volgend jaar weer een ander plek. Dat hoop ik maar: want het nest bleek ook al iets groter dan alleen in de punt van het dak, ze vlogen daarna af en aan onder een dakpan.
Ik krijg al met al, wel ontzag voor de kracht van de groei in de natuur. Hoe die polsdikke takken zich hebben gekronkeld en een weg hebben gevonden, boven op het dak! Ik geloof dat de buurtjes nu ook wel opgelucht adem halen. Die zagen die klimop steeds angstiger dichterbij hun dak komen... Ik ben zelf zo'n naïeveling dat een eenmalige uitspraak van een technisch beheerder van de woningbouwvereniging: 'klimop is niet schadelijk voor een huis', zich in me nestelt als uitgangspunt van handelen: Niet handelen, was dat dus.
Er bleek ook nog een wespennest te zitten, ik in mijn wang gestoken, buurman in zijn enkels en armen, en terwijl hij ging googelen wat daar tegen te doen, at ik mijn brood op en genoot van het uitzicht op het dak. Die hoge ladder op en af wilde ik toch zoveel mogelijk beperken tot één keer naar boven en naar beneden, want vorige week toen ik ook al op het dak was, vond ik het toch wel een beetje eng, met name naar boven klimmen, als de ladder mee gaat bewegen.
Dus buurman verscheen weer op het dak: heel dik gekleed, alles bedekt, een stukje gaas tussen zijn bivakmuts, en dat terwijl de zon toen nog hard scheen, met een bezem in de hand: het best was om het nest weg te vegen, verder was er niet veel tegen te doen: vaak blijven ze maar een zomer en zoeken het volgend jaar weer een ander plek. Dat hoop ik maar: want het nest bleek ook al iets groter dan alleen in de punt van het dak, ze vlogen daarna af en aan onder een dakpan.
Ik krijg al met al, wel ontzag voor de kracht van de groei in de natuur. Hoe die polsdikke takken zich hebben gekronkeld en een weg hebben gevonden, boven op het dak! Ik geloof dat de buurtjes nu ook wel opgelucht adem halen. Die zagen die klimop steeds angstiger dichterbij hun dak komen... Ik ben zelf zo'n naïeveling dat een eenmalige uitspraak van een technisch beheerder van de woningbouwvereniging: 'klimop is niet schadelijk voor een huis', zich in me nestelt als uitgangspunt van handelen: Niet handelen, was dat dus.
Ik beken op andere terreinen ook heel erg te geloven in de woorden die anderen naar me uitspreken: Wonen in je woorden, is altijd mijn motto. Maar soms is het beter om uit te vliegen.
