Het is raar om me het gewaar te worden: ik was net een beetje ontroerd, toen ik weer voor de eerste keer door het Canal Grande voer, voorin bij nacht. De geur van het water, dat getuf van de vaporetto, dat je gedragen wordt op het water. De geur van de dennenbomen bij Guardini, de sterren in de heldere hemel, die lagune die zich om je heen uitstrekt. Nergens wil ik dan liever zijn, dan op die boot.
Vanochtend en vannacht regende het, mijn tent is in de punt uitgeschreurd. Gelukkig heb ik groot plastic bij me zodat drie kwart van de tent daaronder kan schuilen. Ik weet dat er bijna geen gewoon mens meer woont aan de Canal Grande, bijna alles is donker. Ik probeer wat negatieve dingen te opperen voor mijn geluk.
De bus vertrekt, dit was het blogje.
