Ik had het nog nooit zo druk in de dierentuin gezien. O, ik was helemaal vergeten dat het voorjaarsvakantie is, en dan ook nog een zaterdag. Dus overal klonken er kinderen, liepen er hele families rond, vaak met opa's en oma's erbij, en meer dan de helft van wat ik hoorde was Duits. Ook Duitsland gaat, na het carnaval, tot slot nog een dagje uit, zo lijkt het.
Ik vind het zó leuk! Al die dieren, al dat vrolijke enthousiasme om me heen, dat werkelijke plezier en de verwondering om al die verschillende soorten van beesten. Geen wanklank gehoord, iedereen liep in hetzelfde feestje en toen bleek ook nog, dat in de voorjaarsvakantie het open was tot negen uur s;avonds en er een lichtshow was: een wandelroute door de hele dierentuin, vol kleurige verlichte dieren, en de hoge bomen en de waterval in de bush, vol wisselende kleuren.
Dan verandert alles in een sprookjestuin: grote reuzenslakken die een heuvel op kropen, felrode apen die tussen de takken slingerden, haaien met scherpe tanden, terwijl er vlak achter het glas een echte haai zwom, een kameleon die van kleur veranderde, grote bloemen, een galerij vol kleurig vlinders, zwevende kwallen en blauwe zeepaardjes.
Ik weet het, het is een tik van me, om daar dan altijd iets religieus bij te denken. Maar ik vind het wél zo. Om daar met alle generaties mensen en ook gehandicapten in rolstoelen, en ook vrouwen met hoofddoekjes, met wel een onvervalst Utrecht-accent, geloof ik, en ook jongemannen met petjes op en stoere jassen, die op een vliegveld er vast als 'verdacht' uit zouden worden gepikt, om daar met zijn allen te genieten van 'Gods wondere schepping', dat is toch LEUK?
Het is hetzelfde gevoel dat ik ook altijd in Venetië heb. Zó divers zijn de mensen, zo erg waarderen we wel allemaal, met zijn allen in dezelfde tijd en ruimte, van wat gewoonweg mooi, en daarmee wonderlijk is.
