Een totale regendag. Dus ik ben naar de bieb gegaan en amuseer me hier met de laptop op Wifi. Eerst maar eens naar Floortje naar het einde van de wereld gegaan. Daar hoor ik regelmatig in mijn omgeving lovende uitingen van. De aflevering ging over Wrangel een eiland boven Rusland, noordelijker op de wereld, op een eiland, kun je niet gaan. Er zwemmen vlak langs de kust grote walrussen, er broeden kleine pinguïns op de steile rotsen, de ijsberen lopen langs je neus. Op het strand liggen mammoet-slagtanden.
'Dichterbij de prehistorie kun je niet zijn', aldus een jongeman van 27 jaar die er als natuuropzichter en beheerder leeft. Twee keer op een dag, om negen uur 's ochtends en 's avonds contact met anderen die op soortgelijke wijze leven, als er iemand niet antwoordt, dan er naartoe om te kijken wat er aan de hand is.
Hij had elke dag het gevoel dat hij écht leefde, omdat alles ook moeite kostte. Het mooist wat hij zei, was, dat je in zulke omstandigheden als vanzelf mensen vertrouwde, omdat je geen energie wilt en kunt besteden aan iets anders. Ook niet aan al die nephandelingen eromheen. Dat er zoveel mensen alleen maar bezig zijn met geld verdienen en dan weer uitgeven: hij dacht nooit aan geld. Veel mensen leven niet echt, zei hij. Ze doen de dingen volgens de lijn van de verwachtingen van anderen, die aan je vertellen wat een goede toekomst zou zijn.
Ik moet denken aan dat poëzie-versje: 10, dat zijn de kinderjaren, 20 ga je aan het sparen, 30 ben je al getrouwd, 40 ben je daarvoor te oud, 50 dan komen de ongemakken, 60 ga je aan het zakken ... verder ken ik het niet meer. Ja tegenwoordig is alles flexibeler. Maar in de grond worden er aan je dezelfde vragen gesteld in elke levensfase. Nog geen grote liefde, heb je al werk, komen er nog kinderen, zou je geen huis gaan kopen? etc.
Zo leeg als het in Wrangel is, zo zou de bodem kunnen zijn, waar vanuit je je eigen leven ontwerpt. Out of the box, want er is geen box. Je hart volgen, dat is het enige wat telt. En die uitspraak is de schakel met dat andere programma, waar 4 miljoen mensen naar kijken, daarna komt het programma van Floortje, qua kijkdichtheid, en het verkiezingsdebat trok zondag maar 400.000 mensen, Boer zoekt Vrouw, dus. Vanaf deze fase wil ik het wel volgen: dat de boeren met de drie uitgekozen vrouwen, drie dagen vertoeven op hun eigen boerderij.
Steeds duidelijker zie ik, dat de KRO met gigantisch veel beeldmateriaal, dat allemaal al lang tevoren is opgenomen, gewoon een mooi verhaal vertelt, met zoveel mogelijk authentieke gevoelens. Een soort opperconcentratie van wat echt leven is. Nu blijven er al een paar vrouwen hangen, waarvan je ook al iets weet van de achtergrond... de kans is groot dat deze degenen zullen zijn, die de boer uitkiest. Het verhaal wordt ons voorgeschoteld door vertellers die de uitslag al kennen. Lekker om achteruit te leunen en deze verhalen verorberen. En echt gebeurd; dat is het extra toefje slagroom op de taart.
'Dichterbij de prehistorie kun je niet zijn', aldus een jongeman van 27 jaar die er als natuuropzichter en beheerder leeft. Twee keer op een dag, om negen uur 's ochtends en 's avonds contact met anderen die op soortgelijke wijze leven, als er iemand niet antwoordt, dan er naartoe om te kijken wat er aan de hand is.
Hij had elke dag het gevoel dat hij écht leefde, omdat alles ook moeite kostte. Het mooist wat hij zei, was, dat je in zulke omstandigheden als vanzelf mensen vertrouwde, omdat je geen energie wilt en kunt besteden aan iets anders. Ook niet aan al die nephandelingen eromheen. Dat er zoveel mensen alleen maar bezig zijn met geld verdienen en dan weer uitgeven: hij dacht nooit aan geld. Veel mensen leven niet echt, zei hij. Ze doen de dingen volgens de lijn van de verwachtingen van anderen, die aan je vertellen wat een goede toekomst zou zijn.
Ik moet denken aan dat poëzie-versje: 10, dat zijn de kinderjaren, 20 ga je aan het sparen, 30 ben je al getrouwd, 40 ben je daarvoor te oud, 50 dan komen de ongemakken, 60 ga je aan het zakken ... verder ken ik het niet meer. Ja tegenwoordig is alles flexibeler. Maar in de grond worden er aan je dezelfde vragen gesteld in elke levensfase. Nog geen grote liefde, heb je al werk, komen er nog kinderen, zou je geen huis gaan kopen? etc.
Zo leeg als het in Wrangel is, zo zou de bodem kunnen zijn, waar vanuit je je eigen leven ontwerpt. Out of the box, want er is geen box. Je hart volgen, dat is het enige wat telt. En die uitspraak is de schakel met dat andere programma, waar 4 miljoen mensen naar kijken, daarna komt het programma van Floortje, qua kijkdichtheid, en het verkiezingsdebat trok zondag maar 400.000 mensen, Boer zoekt Vrouw, dus. Vanaf deze fase wil ik het wel volgen: dat de boeren met de drie uitgekozen vrouwen, drie dagen vertoeven op hun eigen boerderij.
Steeds duidelijker zie ik, dat de KRO met gigantisch veel beeldmateriaal, dat allemaal al lang tevoren is opgenomen, gewoon een mooi verhaal vertelt, met zoveel mogelijk authentieke gevoelens. Een soort opperconcentratie van wat echt leven is. Nu blijven er al een paar vrouwen hangen, waarvan je ook al iets weet van de achtergrond... de kans is groot dat deze degenen zullen zijn, die de boer uitkiest. Het verhaal wordt ons voorgeschoteld door vertellers die de uitslag al kennen. Lekker om achteruit te leunen en deze verhalen verorberen. En echt gebeurd; dat is het extra toefje slagroom op de taart.
