Er zijn ervaringen die je helemaal zelf construeert. Dat deed ik vandaag, nu achter af gezien. Op de vraag van M. of ik een idee had, wat te doen met haar zoontje T., over een kwartaal ofzo vier, dacht ik: Het Boerenlandje. Dat is het speeltuintje waar ik jarenlang elke week naartoe wandelde vanuit het huis van vriendin P. met haar kinderen E. of M. naar gelang hun leeftijd.
Op de fiets ernaartoe reed ik als vanzelf naar de roze feestboom, die nu ook in bloei zou kunnen zijn. Daar stond ie te pronken, lichtroze bloesem, de stam van de boom nu keurig beschermd met plankjes hout, de boom leek groter dan toen en dat is ook wie weet zo, het was alweer 15 jaar geleden dat ik er regelmatig langs kwam. De verrukking van M. bij die bloemenboom: het waren momenten om elke keer weer te denken dat de mensheid uiteindelijk goed is. En dat dacht ik vandaag ook weer.
De speeltuin leek veel kleiner dan vroeger.Het was er erg veranderd. De oude ijzeren schommel met heel veel zitjes aan weerszijden, waar je billen precies in paste was weg. En het houten gangenstelsel met een terras erin, meerdere ingangen en huisjes waarin je met meerderen kon zitten, ook weg. Nu kon je de straat zien aan de overkant, toen waren er donkere struiken. E. was een kind dat altijd wilde dat je meespeelde en misschien daarom voelde het toen avontuurlijker aan, dan nu.
Het is een lieve speeltuin geworden, vol gekleurde autootjes, tractors, fietsjes, enzovoort, waar alle kleuters in het gras tussen de zandbakken, kleine speeltoestellen in de vorm van dieren en een piratenschip, hun dingen doen.
Kindje T. vond eerst een jongensvriendje. Kameraadschappelijk verkenden ze het terrein. Daarna een vriendinnetje met blonde krullen, die hem voortvarend, met haar rode laarsjes en vestje achterop een tandemfietsje nam. T moest spullen verzamelen en meenemen, maar het was teveel en het viel steeds uit zijn handen.
Ik dacht aan de Peanuts, hoe Lucy Charlie Brown commandeert. Maar je weet niet in wat voor wereld ze beide zitten, want ze moesten tegelijk heel hard lachen, als weer het schepje en de vormpjes en een waterzak op de grond vielen. Ik kan er eindeloos naar kijken.Nu op een bankje in de zon, onderwijl ook mijmerend dat kinderen altijd hetzelfde van je vragen , vol vertrouwen steun,hulp, een slokje drinken, iets lekkers.
Maar dat ze vooral zelf op avontuur zijn en op ontdekkingstocht. En ik maakte vandaag een cirkeltje weer rond: Dag feestboom, dag schommel, dag wip, dag blauw bad waar nu nog geen water in was, maar straks de kinderen weer rond in spetteren. Dit is een land van vrede en welvaren, waar kinderen kunnen spelen in een speeltuin.
