Als iemand achterin de twintig je vraagt:geloof jij dan nog?, en je dan reageert met : nee ik geloof ondertussen niet meer, en die dan gaat vertellen dat haar ouders ook helemaal atheïstisch zijn geworden en je dan toch het gevoel hebt dat je een ander gesprek had gewild, wat ging er dan mis?...
Je zei het omdat je niet dat klassieke gesprek wilde over het geloof dat naïef en achterhaald is en over de slechte werkingen van geloof dat mensen beoordeelt of beperkt of uitsluit of regels oplegt in naam van God of Allah, maar je wilt toch eigenlijk ook wel dat er eens vanuit een andere wereld wordt gesproken dan de platte werkelijkheid van de economie of het systeem of hebben wat je pakken kan, want je leeft maar één keer... Hoe pak je dat dan aan?
Ik kwam ineens op dat liedje dat Bette Midler zingt op rijpe leeftijd, na al haar doldwaze divine madness: ze zingt het teder en vol smeuïgheid From a distance op YouTube. Dus ik denk dat ik voortaan zeg: Ja, ik geloof, maar je kunt onder geloof van alles verstaan, laten we luisteren naar dat liedje, zó kan ik wel geloven dat God naar ons kijkt. En al typend denk ik aan dat andere liedje wat ik ooit vond, gezongen door Joan Baez, waar ik ook elk woord van kan meezingen: God is God.