Zelf een moestuin hebben is toch niet mijn ding, ik dacht er ooit een in de voortuin te beginnen en een beetje aan de zijkant van mijn huis, maar dat bleek onbegonnen werk. De grond is er echt helemaal verworteld en er komt daar, bij nader inzien veel te weining zonlicht door de grote berkenboom, waar nu vaak kraaien op de uitkijk zitten, en de kastanjeboom. Bovendien neemt een moestuin natuurlijk ook best veel gedachten in beslag: bedenken wat je wil zaaien en wanneer, vooruitplannen en je steeds verhouden tot ongedierte; slakken, kevers, larven enzovoort en het weer. Maar dit vind ik ideaal: in een bestaande tuin doen wat voor handen ligt.
Gisterenavond later, heb ik alles gesproeid , het begon er naar kamperfoelie te ruiken en dat deed het nu ook en vanochtend heel veel onkruid weggetrokken en bonen geplukt en Nieuw-Zeelandse spinazie weggeknipt, zodat de rode sla ernaast weer wat ruimte heeft. Ik ben vaker in deze tuin geweest, ik voel me er altijd meteen kloosterachtig, omdat ik ook daar veel in die mooie, al bestaande kloostertuin heb gewerkt in Velp-Grave. Ik val vanzelf in de groeve van meditatief bezig zijn. In deze tuin is er wisselteelt, dus alles staat ergens anders dan vorig jaar en dan loop je dus eigenlijk in een volstrekt ander mini-landschap.
Er begonnen wat dikke droppels regen te vallen, dus ik ben weer in bed gekropen en leg me nu weer even op één oor.
