Want zo’n bananenontbijtje, dan zie ik me zitten op het terras in Bali bij een kabbelend beekje eronder, het terras werd er geveegd, zoals ik dat soort dingen nu ook doe in de speeltuin, en dan werd er gebakken banaan op een bordje gebracht met daarbij altijd een rode bloem, hibiscus, vers geplukt uit de struiken... En die bloemen doen me weer denken aan andere oosterse bloemen, witte met geel vanuit het midden, fragapani, heten ze geloof ik, en dat doet me weer denken aan die oude man in Sri Lanka, die in een hutje aan zee woonde en 's ochtends die bloemen ging oprapen bij een boom in het dorp en bij zijn hindoeïstische altaartje legde en ging bidden.
Ik kan me niet herinneren wanneer ik thuis was, eind juli; ik was altijd op vakantie en de laatste vijf jaar viel het me dan op in Venetië dat het daar veel vroeger donker werd dan in Nederland, alwaar het pas om tien uur , zo ongeveer geschied. O, Venetië, dat me altijd licht lyrisch maakt! Maar dit is ook leuk om eens mee te maken: het is nu overal zo stil en leeg, op straten, in de winkels, in de buurt. Een vijftiger jaren sfeer? ... Alleen al dat er zo weinig auto’s zijn, overal, het zindert in de atmosfeer van hitte, maar ook van stilte. Geen hectiek.
Bij de Berendonck, de waterplas in de buurt is het 's avonds na zevenen vooral een niet-witte aangelegenheid. Gisteren was er een feestje, Marokkaans, geloof ik, er werd in het al dorre bruine gras bij picknicktafels gegeten en gedanst. Tot laat gaan families het water in, ook vrouwen in boerkini-badpak. Voor een meisje dat dus al ongesteld is geworden, ik was twaalf, vind ik dat toch ook sneu, zo’n dicht gesloten badpak...
Ouders houden graag hun oude gewoonten vast: er zal altijd achter gesloten deuren heftige cultuurstrijd zijn tussen de generaties, weet ik uit eigen ervaring, terwijl mijn ouders aan de buitenkant zéér westers waren. Als ik mij inleef in dat meisje, dan was ik wat blij geweest als ik zou kunnen zeggen: in Nederland is de wet nou eenmaal dat .... ik kon zeggen: dat homoseksualiteit gewoon en erkend is. Soms helpt het stellen van grenzen, om meer vrijheid te scheppen.
Als beheerder heb ik het een keer op scherp gezet, en dat heeft heel goed uitgepakt. Er was in het weekeinde Marokkaanse Koranschool, waar ik alleen maar vaders zag die tussentijds thee dronken. Op de zondag was er daarna een kinderbingo, georganiseerd door de oma’s en moeders uit de volkswijk. Die vaders wilden eerst niet tegelijkertijd met de vrouwen in één lokaal zijn, terwijl,de boel moest worden schoongemaakt en opnieuw weer opgebouwd, onder het mom dat dit niet paste in hun cultuur. En dat was ook zo, waarschijnlijk. De vrouwen ontweken ook liever de buitenlanders.
Ik zei: Dit is een wijkcentrum, iedereen helpt hier elkaar. Punt uit. Ik ben vrouw, met een gekleurd tintje, dat scheelt, denk ik.Op het laatste overhandigde men elkaar de bezems en de stoffer en blikken en liepen mannen en vrouwen samen tafels en stoelen te sjouwen.
Ik zei: Dit is een wijkcentrum, iedereen helpt hier elkaar. Punt uit. Ik ben vrouw, met een gekleurd tintje, dat scheelt, denk ik.Op het laatste overhandigde men elkaar de bezems en de stoffer en blikken en liepen mannen en vrouwen samen tafels en stoelen te sjouwen.
Het is te warm om je er druk om te maken, maar ik doe het toch. Dat een strand en een waterplas twee verschillende aanblikken heeft, overdag en in de avond, dat vind ik leuk. Iedereen is vrij om te komen en te gaan wanneer je wil en dan zie je vanzelf verschillende culturen één land bevolken.Maar ik gun dat meisje eigenlijk wel een bikini en dollen met haar broertjes in het water en op andere momenten, overdag wellicht, met leeftijdgenoten van haar school. Nu volgde ze in kalm tempo haar moeder, pootje badend, en dat raakt als een scherp steentje ergens het water op de bodem van de diepe put van mijn verleden.
