Nu hoor ik enige ins &outs uit mijn eigen dierbare klooster waar ik me zo'n lange tijd mee aan heb verbonden. Ik hoor als het ware het nieuwe hoofdstuk van het boek: W. kookt er en gaat er ook mee voorzingen: men bereidt zich daar alvast voor op het vertrek van drie zusters die gaan wonen in het nieuwe project: stadsklooster San Damiano in Den Bosch. Het oude kapucijnenklooster is overgedragen aan de Franciscanen, er gaan daar ook leken wonen en dus ook drie Clarissen. Binnenkort wordt het vertrek van de Kapucijnen 'gevierd'. Ik heb hun hoop mee gemaakt, voor grootse dingen daaromtrent...
Ik luister en ben heel blij om te horen dat, na een moeilijke tijd, voordat de kogel door de kerk was, dat er echt Clarissen zouden vertrekken, de overdracht van taken nu zeer zorgvuldig geschiedt. Ik luister en alles klonk tegelijk zo bekend en zo veraf. Vreemd, dat ik niet op mijn schreden meer terug kan keren, een weg teruglopen: voor mij is het verleden tijd; ik behoorde bij een eerder hoofdstuk van datzelfde klooster...
En nu? Ik hou mijn agenda zo leeg mogelijk, behoudens mijn werk in de speeltuin. Het is zo makkelijk om het vol te laten lopen met allerlei terugkerende dingen die je kunt gaan doen. Maar ik vind het nu een uitdaging om zo leeg mogelijk te leven. Wat gebeurt er met jouw geest, waar gaat deze heen, als je die niet vast haakt aan heel veel concreetheid? Een soort van nieuwsgierigheid daaromtrent drijft mij voort.
W. vertelde van een vrouw die net met pensioen is gegaan en die de dag begon met uitgebreid koffie drinken en de krant. En later weer wat anders drinken en dan...? Na een paar weken constateerde ze dat haar dag bestond uit het gaan van het ene kopje naar het andere, tijd voor actie! Misschien gebeurt me dat ook, misschien ook niet.
Maar nu: er is een zomer te vieren, mijn stad maakt zich op voor een hele week feest, gisteren zwom ik tussen twee futen in de waterplas bij mij in de buurt, op een heel rustig strand, het koele water langs mijn lichaam en dat is genoeg; ins&outs het water, de stad, mijn tuin, dit blog, enzovoort.
