Relatie

Ik kwam T. tegen in het winkelcentrum, vrijwilliger van het wijkcentrum waar ik de beheerder was. De hoofdvrijwilliger, kun je wel zeggen, het opperhoofd, ze is er zelfs voor gaan verhuizen; nu heeft ze vanaf haar balkon uitzicht op het buurtcentrum en kan altijd een oogje in het zeil houden. Ja, natuurlijk deed ze er alles nog en ze moest nu nog even snel naar de Oosterse winkel en daarna naar Wijkcentrum Dukenburg, want daar is weer Duuk&Diner, samen eten met mensen uit de buurt, waar ze ook als vrijwilliger mee kookt. Die werkelijkheid gaat dus gewoon door.

- Je ziet er goed uit, zei ik.
- O, vind je?... Ja, dat vond ik, best wel stralend.

- Ik heb een relatie, vertelde ze. Sinds vier maanden. Het is een kameraad geweest van mijn man. We kennen elkaar al 55 jaar, ik kwam hem toevallig tegen en ik zou koffie bij hem gaan drinken. Toen dacht ik: jij hebt een auto en ik een scooter,kom maar naar mij en ik heb hem opgebeld. En hij kwam en we hebben urenlang met elkaar zitten praten, tot diep in de nacht, en zo is het gekomen. Het gaat allemaal hartstikke goed, ook met de kinderen, hij is gescheiden, het is dat ik hem al 55 jaar ken, want zomaar met een vreemde kerel, nee, dat had ik nooit gedaan.

- Wat leuk voor je!!!

- Ja, hé, vind ik ook!!!

Nou zeg, wie had dat nou gedacht, die dominante T., ze had zowaar een veel zachtere uitstraling, gewoonweg iets tevredens over zich, niet dat steeds maar duwen, pushen, controleren; iets wat ik, eerlijk gezegd helemaal niet mis: me steeds maar te moeten verhouden tegenover haar. Nu gaf ik haar duwtjes tegen haar arm en klopjes op haar schouder: wat ontzettend leuk!

Want dat is wat ik iedereen gun: gewoon verliefd worden en op oudere leeftijd heeft zoiets wel veel meer kans van slagen als het iemand betreft die je al heel lang kent. Dan weet je toch van elkaar een beetje hoe de ander was en in elkaar zit.

Ik zelf leef op dit moment heel tevreden alleen en kan me eerlijk gezegd ook niet meer goed voorstellen om bijvoorbeeld met iemand samen te wonen, ik zou mijn vrijheid missen. En alleen op vakantie vind ik ook heerlijk: gewoon in je eigen element, geen rekening hoeven houden, niet te hoeven overleggen,  geen compromissen hoeven te sluiten, niet aan de tijd te hoeven denken: puur leven op impuls en waar je eigen hart je naar leidt. Ik hecht bovendien steeds meer aan de stilte en die hoef ik nou niet te bevechten of op te zoeken, die is er gewoon.

Dat neemt niet weg dat ik ook tegen iedereen zeg dat ik denk dat áls ik verliefd zou worden, ik ook zo de knop zou omzetten, naar weer een heel andersoortig leven. Waarschijnlijk?...