De volgende dag was ik bij de Evensong die zo bleek, elke eerste zaterdag van de maand plaatsvindt. Het bleek een echte dienst te zijn met een dominee, ik dacht te gaan luisteren naar het koor waar de man van P. in zingt. De introitus, was prachtig, het koor kwam vanuit verschillende hoeken in de Stevenskerk binnen, de gewelven vulden zich en er waren best mooie liederen... maar voor het eerst sinds lang stak mijn oude allergie tegen kerk en geloof de kop op. Zó zwaar en God als zo veraf. De vertalingen uit de Bijbel nog in de oude kerkse taal, wat maakt begrijpelijke mensentaal dan toch uit. P. en ik evalueerden na, met een glas wijn in een café: bij de katholieken is het glas half vol, bij de protestanten altijd half leeg.Hoe dat wellicht ook doorwerkt in jouw zelfbeeld.
Wat ben ik dan opgelucht om de volgende ochtend in ‘mijn' kerk te kunnen zingen: Zomaar een dak boven wat hoofden, deur die naar stilte openstaat. Muren van huid, ramen als ogen, speurend naar hoop en dageraad. Huis dat een levend lichaam wordt...ook hier maakt de uitvoering uit. Zoals een dominee dreigend kan articuleren: ‘De Heer God’, zo zetten twee gitaren als begeleiding zoals die er waren, een geheel andere toon, dan een heftig en bulderend orgel, zoals ik net op YouTube zag; het lied werd onherkenbaar...
Gisteren ben ik in een geheel in feestelijke herfst, windstil,geel beukenblad, vlammende bomen, door Sonsbeek gewandeld, de zondagse sfeer van flanerende mensen met honden en kinderen die bootjes wilden maken van de blaadjes. Ik moést weer eens naar de dierentuin, kijken naar de beesten die zo onveranderlijk bewegen en leven in de aard die ze zijn: de giraffe, de zeekoe, de gorilla’s, de olifanten blijven mijn favorieten.
Maar ik was best een beetje moe, had veel te weinig geslapen want tot diep in de nacht, de tijd vergetend op de bank gelegen met iPad. Ik ontdekte Instagram, als zijnde een leuke plek om al scrollend door mijn foto’s, er enige daarop te plaatsen. Met het criterium dat elke foto een heel specifiek gevoel op moet roepen, van toen ik deze maakte. Ik denk dat ik daar gevoelens ga verzamelen die in een beeld zijn vervat, zoals ik in dit blog ‘passiebloempjes’ verzamel in woorden. Het is nog steeds leuk om in mijn fotobestand te scrollen, ik maak altijd ‘live’ foto’s en op nichtjes verjaardag ontdekte ik door haar dat als je op een foto drukt, je dan ook geluid mee krijgt en nog meer beweging. Dus nu hoor ik weer de geluiden uit Londen, getjilp van vogels, flarden zinnen.
Ik ben er nog niet mee klaar, blijf in mijn foto’s kijken. Allemaal dankzij nichtje L., die ook het Instagram-account al twee jaar geleden ofzo aanmaakte. Daar dateren de eerste drie foto’s van. De rest is nu een mix, want er zitten ook zomaar vier foto’s van gisteren tussen. Wie bij Instagram zoekt op ‘mirjamreizi’ kan meekijken.
