Ik lees hoe ik er me thuis voelde, in dat klooster... het was de tijd dat ik mij ook steeds maar afvroeg hoe ik er misschien nog meer zou kunnen zijn. En nu is alles veranderd en verdampt, het is een deel van mijn verleden geworden, waarbij ik weet daar niet naar terug te kunnen, maar wat ik wel altijd bij me draag...En rondom het wijkcentrum las ik pas in het wijkblad dat de door mij opgerichte gymclub nog bestaat, al vond een toenmalig SP gemeenteraadslid het maar niks, lees ik in een blogje. De fitnessruimte die ik er heb georganiseerd is nu overgenomen door de Sportservice van de gemeente, als zijnde een aanbod van hen...
Ook dat wijkcentrum is verdwenen uit mijn dagelijkse werkelijkheid en daar ben ik blij om, in die zin dat de soort beheerder die ik was niet meer mocht bestaan. Beheerders zijn een soort van vliegende keepers geworden, die gebouwen moeten openen, erop moeten toezien dat de regels worden opgevolgd, die de staat van het gebouw en de voorraad in de peiling moeten houden in een geüniformeerde gezamenlijk dezelfde wijze van handelen, zodat het niet meer uit hoeft te maken wie de cijfertjes invult of het telefoontje pleegt. Alles wat voor mij de kern van het beheerder-zijn vormde, is een taak van het welzijnswerk, zo werd de nieuwe mission-statement.
Geen klooster meer en geen wijkcentrum, maar ik herken de innerlijke bewegingen nog geheel, die zijn niet veranderd. En nog steeds zie ik die gebeuren in boeken en film, liedjes en kunst... in de grond ben ik exact dezelfde gebleven, al ben ik verder afgedreven van het Bijbelse taalspel.
En zo doe ik hier onverwacht aan een soort van evaluatie. Ik lees nooit terug in het blog en denk dat ooit te gaan doen als ik immobiel ben en in de winter van mijn leven ben geraakt. Als ik dit mee zal gaan maken... Toch leuk dat dit blog er is. En nu even onverwachts inzoomen in het November van zes jaar geleden, ook. Voor het huidige november wil ik toevoegen dat ik vandaag een experiment heb gedaan omtrent de kastanje.
Hoe het kan weet ik niet, maar buiten de hekken van de speeltuin lagen drie grote hopen van kastanjebolsters en daarin zaten heel dikke grote glanzende tamme kastanjes. Met mijn voeten duwde ik die eruit en heb een tas vol geraapt. En dan? Ze poffen op een vuurtje zou leuk zijn, maar het regende. In Parijs worden ze toch gestopt in grote tonnen met een vuur daaronder? Dus ik heb dat in het klein nagemaakt, door kastanjes op een grillplaat te leggen en er een deksel op te doen.
Mmm, het resultaat waren gloeiend hete zachte kastanjes die ik met de notenkraker opende en met een theelepeltje uitlepelde, zoals je dat ook met een eitje doet. Zo zoet en warm. En zo zijn al die herinneringen van zes jaar geleden, eigenlijk ook wel.
