Gek, om weer thuis te zijn en de grijze bewolkte dag binnen in huis te aanschouwen. Wat duurde het lang, eer het vliegtuig daar gisteren doorheen daalde. Nog even het roze avondgloren en wit-blauwe van hoog boven de wolken en dan die afdaling. Alsof je een rookhol indaalt en daarna dan die eerste kou als je het vliegtuig, al half in het donker, uitstapt.
O, er staat al een kraam in kerstsfeer met suiker en zoet lekkernijen buiten de luchthaven en er hangen al her en der lichtjes, Kerst begint elk jaar vroeger. O, nee, want het is al eind november en ook in de supermarkten op Tenerife waren er al kerstrozen te koop en een soort van grote vruchtenbonbons, in vrolijk papier gewikkelde lekkernijen, die er als heel grote toffees uitzagen.
Ik moest helemaal wennen aan al die kleinschalige proporties, zoveel lantaarnpaaltjes overal en al die gebouwen kriskras door elkaar, zo leek het. Al helemaal gewend aan de logica van Tenerife: daarboven je die machtige vulkaan en bouwen waar het kan en dan een snelweg onderaan, die als een door mensen gemaakte slang, de kustlijn volgt met de steile kale lavahellingen, steeds in zicht. Geen horizon aan de ene kant en aan de andere kant de eindeloze zee. Hier leek, in het donker, alle bebouwing op legoblokjes die lukraak in de ruimte uitgestrooid zijn, met een kronkelend stratenplan, vol kleine rotondes en bochtjes. Zelfs de mij zo bekende busroute, gewoon rechtdoor over de Graafseweg, had iets vreemds.
Thuis kon ik nog net live bijna de hele aflevering van BoerZoektVrouw meemaken, het enige programma waar ik vanuit Tenerife naar keek bij Uitzending Gemist, om er gezusterlijk over te appen, en gisteren ook maar meteen daar achteraan de aflevering van vorige week bekeken, toen internet het al niet goed meer deed, daar. Vreemde bewustzijnstoestand, om daarna dan je koffer uit te pakken, midden in de nacht alvast een wasje te draaien, te gaan slapen en wakker te worden in een grijze wereld met al die verschillende planten en bomen in mijn tuin. En nu ligt de tent half uitgerold in de huiskamer, want er zat wat ochtenddauw op.
En nu ga ik zometeen voor het eerst naar buiten. En ik moet me al een beetje haasten, zie ik,want het is hier een uur later, terwijl iPad nog op de tijd van Tenerife staat. Daar veranderde het uit zichzelf, ineens, pas na enige dagen. Ik heb de neiging om mijn dikste en stevigste winterjas aan te trekken: de houtje-touwtje met de capuchon die over mijn oren kan.