Op de camping is enige dagen eerder een Duits echtpaar gearriveerd, dat hun camper op geen tien meter afstand van mij geparkeerd heeft. Terwijl er overal genoeg plek is. Het was voor het eerst dat ik weer conversatie hoorde. Geen woorden, maar de stemmen en de intonatie. Het was weer wennen. Als ik in mijn ‘stiltestand’ sta, heb ik geen enkele behoefte aan conversatie. Ik weet niet hoezeer ik dat dan uitstraal, ik zeg wel ‘Gute Morgen’, maar krijg een starende blik terug. Het is een pensionado-paar, waar zij steeds iets vragends en voorzichtigs in haar toonhoogte heeft en hij iets brommends en uitleggerigs. Ik heb hen één keertje een beetje horen lachen en dat was toen hij stukken vlees op de BBQ gooide, dat overigens heerlijk rook.
Ik denk dat dit zo is als in een klooster: omdat het zo stil is, valt elk geluid op en de sfeer van een ander komt heel hard binnen. Eigenlijk zijn al je zintuigen geïntensiveerd, dus wat dan nabij gebeurt komt des te meer binnen. Ik ben in gedachten trouwens best veel in het klooster geweest, deze vakantie... Ik zag me dan zitten in de kapel in De Bron met de kleurige glas in lood ramen, op ‘mijn plekje’...
Op een wandeling, zag ik vanuit een andere baai een gebouw uittorenen in El Medano. Als het front van een boot. Wat zou dat zijn? Het bleek de kerk te zijn, die op de heuvel is gebouwd. Er staat een klein oud kerkje naast, in wat nu het voorzieningenhart van El Medano is. Eronder zit de grote supermarkt en winkeltjes, daar was ik wel al geweest. Nu zag ik dat er ook een jeugdhonk boven is gebouwd, jongeren aan een tafelvoetbalspel en met een mini bibliotheekje. Op dezelfde wandeling raakte ik verzeild in het dorpje achter El Modano, doodstil aan de rand van ook een uitgebluste kraterberg. Daar was in het midden een keurig en mooi aangelegd speeltuintje en fitnesstoestellen.
Dat doet me dan goed, dat je ergens een echte ontmoetingsplek ontwaart, of het nu een kerk en jeugdhonk is of een parkje met een speeltuin. Al valt dit mij natuurlijk op omdát dit plekken zijn die mij iets doen... Elk terrasje, restaurantje enzovoort, dat zijn natuurlijk ook plekken waar mensen samenkomen.
Het was een heerlijke vakantie. Dat nieuwe soort landschap dat ik hier heb leren kennen, het licht en de wolken dat in razend tempo een eigen spel spelen. Elke keer weer was ik verrast. De woestheid en ruigheid op sommige plekken, maar een paar meter van het wandelpad omzoomd met lavastenen, verwijderd. Maar nu nog een laatste dag bakken op het strand in de zon.
