Gelukkig maar, want het was in het weekend geweest van de auto-races op het zwaar bediscussieerde circuit van Zandvoort, waar koning Willem Alexander desondanks toch een kijkje is komen nemen, dat kon hij vast niet laten, ook de familie-eer van zijn opa Prins Bernard en dito naamgenoot neef in ere houden. Dat Davina Michelle, ondanks de hoon van mede-artiesten en het festivalcircuit, er voor de eer gratis het volkslied heeft gezongen, vind ik dan wel weer vertederend. Ook waren er net op de Zaterdag van dat weekend, in Amsterdam grote anti-vaccinatie-demonstraties. Blij zat ik rustig bij mijn boshuisje.
Maar Venetië zit nou eenmaal in mij. Vorige week maakte ik via YouTube een live-wandeling door Dorseduro mee en dat was de laatste avondwandeling die ik daar zelf twee jaar geleden maakte… Vanaf het Plaza Margaretha en ik dacht: O, dan lopen ze zo langs de boekhandel daar op de hoek, die ook 's avonds open is; het grote plein is dan een ontmoetingsplaats waar alle leeftijden, stok-ouderen, maar ook jonge ouders met hun peuters op stepjes en driewielers, nog voor het donker wordt even kletsen met elkaar. En zo was het, de verlichte boekhandel vol boeken in de etalages kwam in zicht en het was makkelijk om mij even daar te wanen, ook omdat de mooie avondschemering met donkere wolken in het oranje exact zo was als waar ik boven mijn iPad op uit keek.
Dus Venetië haal ik altijd wel even weer in de buurt, ook door regelmatig naar de live webcam te kijken en dan leen ik als e-book weer eens een Donna Leon, alleen om met inspecteur Brunetti die nabij de Rialtobrug woont en zijn schoonfamilie die een Pallazo aan de Canal Grande hebben, weer door Venetië te flaneren met de liefhebbende blik van een geboren Venetiaan. Of ik deed mijn ogen dicht in het windstille hoekje op de boerderij in Kranenburg, gewoonweg liggen zonnen, en visualiseerde me het strandleven op het Lido, en dacht aan het stel dat ik daar meer dan tien jaar elke middag omstreeks dezelfde tijd de zee in zag duiken, maar in 2019, de laatste keer dat ik er, was het niet meer. Ik denk dat hij dood is. Jarenlang dacht ik dat het een vader met zijn dochter was en ik zag hem steeds krakkemikkiger worden. En toen zag ik ze voor het laatst, nu met flippers die zij hem vlakbij het water omdeed, na hem met veel moeite ondersteund te hebben in zijn gang over het strand. Ze deden duikbrilletjes op, in het water werd hij als een dolfijn en ze omhelsden en kusten elkaar woest in de golven. Pas toen wist ik beter.
En nu heeft er deze week een grote viool door het Canal Grande gevaren, met daarop musici op blote voeten, die er muziek van Vivaldi speelden! Wat leuk om er een relatief rustig vaarwater te zien en gondels die de grote viool omgeven, iets anders dan het vervoeren van toeristen, gondeliers blijken nog altijd uit oude traditionele families van gondelbouwers en vaarders te komen. Ter ere van het beëindigen van de lockdown en een hulde aan het bijzondere Venetië. Het is gemaakt van verschillende houtsoorten en ontworpen door een kunstenaar en gebouwd op Guidecca, het eiland tegenover Venetië, waar het volks is, mensen er wonen in ‘flatgebouwen’, er is ook een vrouwengevangenis en de scheepswerf waar het gebouwd is, daar ben ik ook wel geweest in het kader van de Biënnale waar kunstenaars ook op allerlei onverwachte plekken de ruimte innemen. Ja, Venetië en de eilanden eromheen in de lagune: ook in het bos, blijft ze aanwezig.
