Boerderij van Dorst. Enzo.

Wauw. Wat was het heerlijk om hier weer aan te komen, in mijn boshuisje. De stilte van het bos en de vele vogeltjes met hun einddeuntjes in de schemering, louterend. Ik weet ergens wel hoe diep deze plek bij mij is aangeland, een teken was,toen ik hier 10 dagen geleden vertrok, ik bij het laatste opruimen, om weer netjes aan te kunnen komen, weemoedig was. Zo’n gevoel is er dan, je kunt er niks aan doen, ik herken het wanneer ik de laatste dagen op Terschelling en Venetië ben.

De tuin was middenin omgewoeld door een everzwijn, die het hier dus hebben gevonden, een tunnel gegraven of gewoon bij de hoofdingang  langs de slagboom? En  een mol, van wie haar gang dwars de tuin doorkruist met aan weerszijden molshopen. En ik hou me bezig met muizen waarvan ik ontdekt heb dat deze bij het gootsteen gedeelte naar binnen kunnen. Dus voor mijn vertrek alle etenswaar naar het dichte kastje ernaast verplaatst, maar ik had één ei achtergelaten. Op die plek was het langwerpig zwart van de muizenkeutels, ei weg, en ook de verpakking eromheen voor drie kwart weggevreten.

Het is apart hoe deze, hopelijk bijna voorbije Coronatijd, mensen uit de stad naar het platteland en de natuur heeft gebracht, oog voor het kleine, groeiende levende om je heen. Inclusief mijzelf: een handwas doen en ophangen in het bos is een genoegen op zich. Ondertussen luisterde ik de hele ochtend op Spotify naar de muziek die je hoort bij Boerderij van Dorst. Wat een heerlijk  programma, waar rockster Ryanne van Dorst, die interseksueel is, dus beide geslachtskenmerken heeft, zich nu Raven noemt en haar droom van het boerenleven uitleeft, steeds met twee gasten.

Ik zou bijna denken, dat er zo’n soort van in-beween-status  nodig is, iets wat vanaf het begin alles wat vanzelfsprekend en normaal is weghaalt, om het echte leven in de brouwerij te krijgen. In de laatste aflevering waren Marieke Lucas Rijneveld en Eva Jinek de medewerkenden, de eerste non-binair en de andere kind van arme immigranten. Raven noemde het bij het afscheid de twee beste dagen van het jaar, of iets in die geest. Gewoon zonder remmingen zeggen en vragen aan elkaar wat je wilt en het geheel is goed gemonteerd met wormpjes en beestjes die, bijna op de maat van de begeleidende muziek, hun gangetjes gaan.

De boerderij staat overigens aan de rand van Apeldoorn, ik heb het al opgezocht, misschien ga ik er een keertje langsrijden. Ze is er niet altijd en het is ook maar de vraag of het bouwval na het programma overeind blijft, het stond bij de gemeente al op de slooplijst. Ik hoop dat dit programma een blijvertje is. Zó verfrissend. De muziek is ook zo lekker; van het genre dat ik helemaal niet ken, maar wel beaam. Ik luister nu naar het nummer van de ‘Fruit Bats’: Today. Today is… the greatest day, ooh, ooh