Even later zie ik haar weer, bij een bankje, en ze biedt mij een stukje chocolade aan. 'Dat kan ik niet weigeren', zeg ik. Zij komt van Apeldoorn, waar ze het parket van een neef heeft helpen leggen, dat was gisteren en eergisteren was ze heen gefietst. 'Goh', zeg ik, 'geen zin in een dagje rust dan, even de bossen in ofzo?' Nee, nee, ze hield wel van doorpakken. Subtiel verschuift het gesprek naar gezond leven. Ik voel de bui al hangen. Nee, ze is niet gevaccineerd, ze is verpleegkundige en heeft ooit zware chemo gehad en kan sindsdien niet tegen vreemde stoffen in haar lichaam, van kalktabletten reageert haar lichaam al, laat staan zo’n onbekend vaccin, waarvan ze verwacht dat pas over 1-2 jaar de schade zal blijken.
Ik probeer mijn goede humeur te bewaren en vraag wat haar huisarts ervan vond. Die vond het wel een goed besluit. 'Nou oké', zei ik, 'als je huisarts ook vindt dat het lichamelijk niet goed voor je is, dan is dat zo, maar verder vind ik dat iedereen zich moet laten vaccineren.' (Nu bedenk ik dat het waarschijnlijk een arts is uit de natuur genezende hoek…). Ze begon met cijfers en instanties en onderzoeksinstituten te strooien en beweerde dat het nu vooral gevaccineerden zijn, die besmet raken. Dus, nee, ze ging dat niet doen. Maar ze kon nou ook niet haar kinderen die in Duitsland woonden, zien. ‘Dat is héél spijtig’, zei ik en ik besloot om door te fietsen.
Weer onderweg, was mijn humeur wel wat ingezakt. Wat een machteloze queeste om mensen op andere gedachten te brengen. Ingegraven in hun hol bestoken ze je met allerhande ‘feiten’ met een ondertoon dat jij wel heel erg dom bent, dat je dat niet weet of er nooit van hebt gehoord. Net als Jehova-getuigen en de kern ervan is een totaal onvermogen om te kunnen LUISTEREN. ‘Daar ben ik weer!’ hoorde ik naast mij. ‘Mag ik een eindje met je mee, op fietsen?’ Ik kon moeilijk nee zeggen. We zwegen even. Toen zei ik: ‘Weet je wat mij zo opvalt als je praat met vaccinatie-weigeraars, het is altijd hetzelfde soort gesprek, ze zijn zó zeker van hun gelijk, ze weten het allemaal zo goed’. Meteen zegt ze: ‘Ongevaccineerden zijn over het algemeen heel goed geïnformeerd.’ Dat sloeg weer alles. Ik boog af naar rechts, zo ging mijn weg, zij reed door. ‘Hou je heel!’ riep ze me na.
Poeh. Zoiets blijft bij mij na-sudderen en ik betrap mij op zeer ondemocratische en totalitaire wensen: nergens meer gemits en gemaar. Er is een pandemie, er zijn vaccins. Gewoon uitrollen over de hele wereld, verplicht. Óók richting al die farmaceutische bedrijven, er mag geen geld aan verdiend worden. Het volk, wie dan ook, zou in dezen, niks te zeggen mogen hebben. Ik denk aan het liedje People Have the Power van Patti Smith. Nou, liever niet, weg met het populisme! Dan luister ik nogmaals naar het liedje. En bedenk mij dat verreweg het grootste gedeelte van de bevolking zich wel heeft laten vaccineren. Dus toch maar wel, ‘power to the people’. Ik hoop dat die fietsende dame ook heel blijft. Misschien besluit ze om binnenkort toch haar kinderen te gaan bezoeken.
