Ik loop door de moestuin hier, haal wat onkruid weg, maak paadjes tussen wat rondslingerende stengel-uitjes, pluk op een ladder snijbonen die een boom in zijn gegroeid en denk: dit is écht. Ik kan op de grond kijken of die vochtig genoeg is en daarmee inschatten of het nodig zou zijn om nog te gaan sproeien, wat ik zie is waar, het is wat het is. Het is vandaag Prinsjesdag, een Miljoenennota die geheel in de lucht hangt wordt gepresenteerd, in democratische ‘eensgezindheid’ komt iedereen binnen, maar ondertussen wil Rutte niet regeren met een ‘linkse wolk’ om hem heen en zegt hij ergens anders, de vriendelijkheid en ruimhartigheid zelve, wellicht net afgestapt van zijn fiets met een appeltje in zijn hand, dat hij gerust in de Tweede Kamer doorgaat, mocht dat zo uitpakken.
Wat is écht aan deze tefal-premier, die er prat opgaat geen visie te hebben, niet bereid is om zich sociologisch te verdiepen als er rellen zijn, want dat is alleen tuig van de richel, schorem, en die overal mee wegkomt? Omdat hij zo vriendelijk en toegankelijk lijkt. Maar het is een beetje als die levensechte maskers in de films van Mission Impossible, de hele gezichtshuid wordt ervan afgerukt en daaronder gaapt… degene die zijn zin krijgt en de ander goed voor de gek gehouden heeft.
En ‘links’ schiet alleen in de verdediging en in de pruilstand: nee, ze gaan een minderheidskabinet niet steunen, dan hadden ze maar aan de onderhandelingstafel uitgenodigd moeten worden en anders wordt alles via het open debat beslist. Straks. Áls dat minderheidskabinet er komt, die niks gegund wordt, want iedereen zit in de plakkerige honing-tang van Mark Rutte, die volgens de peilingen ook nog eens op winst staat. Het land heeft kennelijk behoefte aan vriendelijkheid, een stabiel baken van een mens, die gewoon in zijn eigen buurt de boodschappen doet, op skivakantie gaat, piano speelt in zijn vrije tijd, regelmatig naar een kerk gaat en ook nog als zijnde de belangrijkste man van het land, tóch ook nog een keer per week les geeft aan jongeren op een middelbare school. Een schoon en clean schijn-universum in dit ‘gave landje’. Ik geloof dat hij er zelf in gelooft.
‘Een linkse wolk’, het kan zomaar gezegd worden en daar horen associaties bij als die van een sprinkhanenplaag, die in een wolk over het land het vruchtbare gewas kaal vreet in hun gulzigheid, en mensen die dromen en in de wolken leven, in plaats van nuchter op de grond. Het klinkt naar bedreiging en gewankel. Waar blijft ‘links’ met een nauwgezet andersoortig universum? Dat je geen ‘rechts regime, waar de premier al 10 jaar zijn vingers bij af kan likken’ wil, dat je de maskerade beu bent, dat een premier op het pluche een soort van Muppet is geworden die vanuit het balkon, als die twee oude mannetjes, zichzelf versterkend in een bubbel-dialoog met je alter-ego, halsstarrig het land wil blijven regeren. Dat ze het Mark bést gunnen, fijn in de nieuwe Tweede Kamer, kijken naar de klimwand van klei, constructief met zijn tienjarige ervaring een bijdrage leveren aan een nieuwe bestuurscultuur. Maak hem tot een wijze staatsman die nederig een stap terug kan zetten en anderen de ruimte gunt om zelf fouten te maken…
Nou ja. Ik draaf wat door. Doe maar die Nicholas Brothers, nog een keer, de moestuin, de katjes, mijn huisje in het bos, waar ik vanuit hier graag aan denk… Wat een geluk. En het is niet zo, dat als je maar hard genoeg werkt en je best doet, je een mooi plekje in de zon krijgt. Er zijn heel veel zonnige plekjes in tien jaar rechts regime weggesaneerd. Niet alleen Mark Rutte verdient een plek onder de zon.
