Al is er voor Jacob, de hoofdpersoon, 83 jaar , uiteindelijk alleen plek voor een andersoortige conclusie, welbewust, maar onontkoombaar. De naam Jacob alleen al: hij die een ladder naar de hemel beklimt, volgens het Bijbelse verhaal. De feiten van Klifi: Nederland heeft een president, een mooiprater en susser, een deel van het land raakt overstroomt en de eenvoudige en arme mensen die in De Kuil wonen, zijn verdronken. Jacob moet zijn huis beschikbaar stellen voor hen die geen huis meer hebben of nooit hebben gehad: klimaatvluchtelingen overspoelen al lang het land, mensen die zich kritische uiten tegen het regeringsbeleid worden de mond gesnoerd én weggesaneerd.
Klinkt dit niet erg bekend, in dit hier-en-nu? Het is het geluid van de ongevaccineerden, en ook van iedereen die nu bang is dat de tweedeling in de maatschappij zal toenemen wanneer het 2G-beleid doorgang zal vinden. We zouden terug moeten gaan naar het begin van de pandemie: nadruk op SAMEN, om ‘de Corona eronder te houden’, was het, maar nu is het: ‘Met Corona leren leven’. Ik ontwaar bij mezelf wel dezelfde soort van felheid als in het proza van Adriaan. Er zijn veel te veel, te veel omtrekkende bewegingen.
Want er ÍS nu een tweedeling, of exacter een 85%-15% deling: zij die met zijn allen zo stom zijn geweest om zich te laten vaccineren èn zij die het ware wijsheid en inzicht in huis hebben: dat zijn binnen die 15% dan niet degenen die door onderliggend lijden zich niet kunnen laten vaccineren, of zij die nog net niet bereikt zijn. De 85% stomme, domme mensen, de meelopers die zich als slachtvee weg hebben laten leiden, hebben er per ongeluk voor gezorgd dat de samenleving uit een lockdown kon komen en dat geldt ook wereldwijd: het is slechts bijvangst.
Dus al degenen die in een 2G-samenleving leven, hebben dan eindelijk de wereld zoals ze die graag willen: van elkaar gescheiden, samen je koesteren in je eigen gelijk, het warme bad van de gelijkgezinden , de verstandigen en de verlichten. Heerlijk, zij hoeven zich nooit meer te mengen met al die dwazen, in de eigen cocon van de zelf verkozen vrijheid. En ‘ze’ dan zijn wij dus : allemaal en iedereen. Elk krijgt wat die zelf graag wil. Sorry, ik draaf wat door, dat komt door Klifi.
Ondertussen was ik heel huiselijk, aan het puzzelen: bezig met ‘Bootjes op het strand’ van Vincent van Gogh. Dezelfde soort kleine bootjes die ik dagelijks zag in de baai van Mahabalipuram in India, al hadden die geen zeilen, maar ze waren wel beschilderd met symbolen uit het Hindoeïsme, het christendom en islam: die gezindten woonden allen tezamen in één dorp. Op een van de bootjes bij Vincent staat ‘Amitie’: vriendschap, dus. Wij allemaal als bootjes op een strand. En dan als een zucht, voor een ieder: Vriendschap…
