Het was een aparte sensatie om ineens een ander door jouw huis te zien bewegen. En dan te horen: wist je dat alleen maar gordeldieren en mensen aan lepra kunnen lijden? Dat had hij opgezocht omdat er een masker, gemaakt van een gordeldier aan de muur hangt. Uit de erfenis van mijn ouders, die van alles van hun reizen meenamen en daaruit dingen van hen bewaren, houdt ook de sensatie van hun leven op gang, ze bewegen daar als het ware in mee.
Ik neem ook altijd oude servetjes na een maaltijd mee. ‘Dat is zuinigheid’, oordeelde broer Y. Maar degene die de tafel kwam afruimen begreep mijn uitleg wel meteen: Vader nam ze ook altijd, van overal, mee. Ik vertelde er niet bij dat toen hij lag opgebaard en iemand voelde in de zakken van het colbert dat hij aanhad en dat daar een beetje zakte richting de grond, er meerdere servetjes uitkwamen en de hele familie lachte, door de tranen heen. Zo beleef je elke keer, in een fractie van een seconde, zowel de dood als het leven…
Ik zag op Instagram bij Amanda Gorman, dat zij allemaal foto’s had geplaatst waar haar gele jurk en rode haarband in verschijnt, die zij droeg toen ze haar gedicht The Hill We Climb voordroeg bij de inauguratie van Joe Biden: een jong meisje in dezelfde pose als haar op een cover van Time, een hond met een geel jasje en een rode band en als Halloweenkostuum: zoals praalwagens met carnaval ook commentaar kunnen leveren op maatschappelijke kwesties.
Het leuke aan Amanda Gorman is, dat zij de glamour en de materie niet schuwt en dat ze het verweeft met haar poëtische boodschap tot verandering en optimisme in de krachten van de mens. Materie helpt haar. Zoals ook het kartonnen bord waarmee Greta Thunberg vanaf het begin mee op straat heeft gezeten, ‘Skolstrejk För klimatet’ iconisch is geworden omdat ze het over de hele wereld heeft meegenomen en dat navolging heeft gevonden in vergelijkbare bordjes.
Materie als voertuig voor dingen van de geest: het was altijd al zo, het is een menselijke eigenschap. Zoals boeddha-beeldjes uit het tuincentrum of afbeeldingen van hem binnen, bij vier caravans in mijn straatje aanwezig, wat zegt het? Misschien iets over het genoegen van op één plekje verblijven, met een glimlach. Want ook gewoon hier naar buiten kijken, in een bos dat verkleurt, blaadjes af en toe ronddwarrelen en dansen, de vogels op de takken wippen, de lucht weer meer zichtbaar wordt: elk moment is nieuw en dat is een onuitputtelijke bron voor een verzamelaar van sensaties.
