Maar ik kreeg een leenfiets mee, wat nu?, want ik had ‘wandelen’ als het ware al in mijn lichaam geprogrammeerd. Dus ik besloot de zon te volgen en fietste de Hoge Veluwe in, naar ‘de eeuwige jachtvelden’, dat gebied waarin ik het afgelopen jaar intens in heb geleefd. Ik zette de leenfiets tegen een boom en wandelde de zon tegemoet. Er hing een witte mist, laag, over de jachtvelden, dat moest wel al het vocht zijn dat uit de aarde nu ging opdrogen, nu er weer warmte kwam.
En toen, plotsklaps, was ik omgeven door alleen maar heel wit intens licht, zover mijn oog kon reiken, overal om mij heen. Ik dacht erbij: dit is het soort licht waarvan ik mij verbeeld, dat het er is, als ik net dood ben gegaan. Alleen maar licht, zonder vormen. Het is ook het soort licht dat ik nabij kan voelen als ik stil ben, en ‘mediterend-aanwezig-ben-in het hier-en-nu’.
En net dacht ik daarbij, dat dit het licht is dat gevuld is met liefde. Als een grote potentie in ieder van ons. In alle religies in verhalen tot leven gewekt en bewaard. Maar het is niet nodig, al die religie of godsdienst. Het kan genoeg zijn om het simpelweg als grote groeimogelijkheid te zien. In mezelf, in jou, in ieder van ons. Een werkelijkheid om je naar te richten, ernaar te neigen, je eraan te ijken.
Een ijkpunt, de stip aan de horizon, die niet afhankelijk hoeft te zijn van iets concreets. Zoals het snakken naar een einde en vooruitgang in deze wereldwijde Corona-crisis en de moed die je in de schoenen kan zakken nu er vanavond weer strengere maatregelen worden afgekondigd en er weer een nieuwe variant uit Zuid Afrika aankomt die waarschijnlijk weer slimmer is geworden om het menselijk afweersysteem aan te vallen…
We kunnen dit niet zomaar controleren. Alles wat zozeer hoort bij mens-zijn en leven, wordt ons afgenomen omdat afstand houden en quarantaine het enige lijkt wat zoden aan de dijk zet… Dus we moeten ons herijken, op zoek naar datgene wat wel mogelijk is. Als potentie: richten naar het licht, naar liefde, die niet afhankelijk is van een vorm: juist vormeloos is.
Ik kwam op deze gedachten terwijl ik het liedje van Adele hoorde: Make You Feel My Love. En nu ik het einde van dit blogje nader, is het buiten donker, ik zie geen bomen meer, en hoor ik van haar: When We Were Young… Daartussen, ergens, gebeurt het: wanneer je terug kunt naar de onschuld toen je jong was; dan kun je de liefde voelen, zomaar stil, op één plek, zonder je te bewegen: Intens licht.
