Pikdonker

Pikdonker: dat is het woord dat de hele dag door mijn hoofd gaat, dus laat ik maar een blogje beginnen, dan raak ik het daarmee wellicht kwijt. Want dat was het: pikdonker, dat laatste stuk door het bos, 2,5 km van mijn terugweg uit Apeldoorn. Ik was even helemaal vergeten dat het wintertijd is geworden, dus een uur eerder donker. Vorige week fietste ik van de stad naar hier, in de regen, ook omdat het die avond, ‘de nacht van het donker’ was, of zoiets heette het: overal op de wereld de grote lichten uit en in de steden, ook de iconische gebouwen zoals het Sidney-operahouse, de Eiffeltoren enzovoort.

Ik was héél benieuwd hoe meer het donker zou zijn bij mijn boshuisje, het ís er al loeidonker, wanneer ik elke avond als laatste even de voordeur open doe en soms naar buiten stap: altijd een kick geeft mij dat, maar zou het nog ondoordringbaarder zwart kunnen worden? Nee, dus. Ik zag aan de horizon nog steeds iets van licht. Zo niet gisteren, midden in het bos. Er was alleen het licht van mijn fiets, dat niet ver reikt. Natuurlijk had het wel iets, maar ik dacht ook: stel dat een everzwijn ofzo nu mijn pad kruist, dat is niet fijn. Echt donker geeft de wereld om je heen ook iets onvoorspelbaars, het overzicht is weg.

Dan voelt het aan als ‘menselijke beschaving’: die paar lichtjes die uiteindelijk opdoemden, de lichtjes van het park hier. Dat ik daar woonde en binnenkort thuis was, zo’n klein plekje van licht zou ontsteken, daar was mijn nederzetting, letterlijk dus: daar kon ik mij neder zetten, neerzijgen, gaan zitten, uitrusten.

Ik had de bieb ontdekt en er de tijd vergeten, het is één gebouw, te samen met het CODA-Museum en dat is CODA: Cultuur Onder Dak Apeldoorn. Ik meldde me bij de ingang, voor het eerst met een QR-code, en toen bleek dat dit de balie van het museum was, terwijl de balie van de bieb geheel achterin verstopt was: zo raar was het aanvankelijk in mijn ogen, dat je helemaal naar achter moet lopen om je uitleen te scannen. 

Er bleek een hele zaal vol met kunstboeken te leen, wát een sortering, misschien omdat de bieb onder hetzelfde dak zit als het kunst-museum, maar die zware boeken ga ik niet meesjouwen naar huis. Misschien eens een dagje daar af en toe doorbrengen, in een welhaast lege bibliotheek, verwacht ik, want er liepen nu ook maar enkele leners, terwijl er van onder in het begin juist lawaai kwam, er was een  kinderactiviteit bij de kinderboekenafdeling. ‘Bouwfoutje’, dacht ik, geluid stijgt naar boven, zou er nu altijd door de hele bieb geluid zijn? Eens uitproberen: maar  dan in de ochtend vertrekken en midden op de middag weer gaan, om dat dus te vermijden: het pikdonkere. De beginregels van het liedje van Simon & Garfunkel ‘The Sound of Silence’, Hello darkness my old friend…  Die bewaar ik maar voor het nachtelijk afscheid van de dag, voordat ik ga slapen.