‘Die ligt lekker in de zon!’ hoorde ik vlak boven mij. Het waren twee mountainbikers, de enigen die ik op mijn wandeling ben tegen gekomen. Ja, ik zat, zwaar geleund met mijn rug en hoofd tegen een boom, na al een flinke wandeling in het bos, pal achter mijn huisje. Er bleek flink gewerkt te zijn: langs meerdere paden lagen de omgezaagde boomstammen met een lekkere harsgeur, als wanden hoog opgestapeld; al die bomen die een roze stip op hun stam hadden. Niks van gemerkt: dit stuk bos is mijn ‘ommetjesbos, voor de lichaamsbeweging’, kennelijk heb ik precies alle werkzaamheden omzeild.
Weer thuis bleek het pas 15u. Dat is zo fijn van hier wonen: het is zo efficiënt: ik hoef niet eerst ergens heen, ik ben er al, in het bos. Twee uur was ik weg geweest, het leek veel langer. Wat nu? Warme amandelmelk met stukken pure chocola erin, een stuk van een banketstaaf: de sfeer voor een film op de bank en ik wist meteen welke: 🃏 Joker, dus. (Er verschijnt eerst een plaatje, ik laat het zo, past ook wel bij het thema: hoe je een speelkaart blijft, klaar om weg te gooien, je voor niemand een mens van vlees en bloed wordt, dodelijk eenzaam. En zo desintegreer je.)
Het leukst vond ik eigenlijk, dat een eigen vooroordeel doorbroken werd: de film werd zeer lovend behandeld door regisseur Martin van Koolhoven in DWDD, hij betoogde dat je compassie voor deze man moest hebben, al gaat het over de iconische vijand van superheld Batman in Gotham City. De film vertelt hoe een gewone, zijn best doende man, toch de moordende Joker werd. Mijn vooroordeel: daar heb je weer twee mannen aan de praat, die dat wel een fijn universeel thema vinden en o, zo graag medeleven willen; mannen ze kunnen er niks aan doen als ze moorden, geweld plegen, aan seksueel misbruik doen, hun macht gebruiken…
Ik vond het dus wél steengoed en ook universeel: je zinnen bij elkaar houden in een wereld die jou afwijst, is voor iedereen een klus en je kan zomaar met een opeenstapeling van verkeerde afslagen en ongelukkige momenten, gek worden. De film won op het festival in Venetië een Gouden Leeuw en hoofdrolspeler Joaquin Phoenix, een Oscar. Nog tot 4 december op Netflix.
Vandaag de hele dag regen en geen zin om pakjes op te halen, meer dan 1 km verder bij de receptie. Ik luister naar Norah Jones, haar eerste cd Come Away With Me waarmee ze in 2002 doorbrak. Haar warme stem heeft me elke week van het eerste jaar van de lockdown begeleid, daar zat ze onopgesmukt bij haar piano in huis en het is gek, hoe ze klinkt als vertrouwd en ik meteen haar gezicht in die kamer erbij zie. Ze zingt nu: The Nearness of You. Exact dat wat The Joker ontbeert. Het is iets wat je iedereen gunt, en het is vooral een geestgesteldheid: De ervaring van nabijheid…
