De cultuur van Mexico staat al een poosje in de belangstelling, in een hoek van mijn brein. Door Frida Kahlo en Octavio Paz. Met name de heftige extremiteit en het contrast tussen uiterlijk en innerlijk en licht en donker daarbinnen. Het ‘feest van de doden’. Jezelf feestelijk kleden en tegelijk jezelf verborgen houden. De observatie van Octavio Paz, dat de Mexicaanse samenleving eigenlijk nog middeleeuws is en nooit de moderniteit heeft geïncarneerd, doordat er geen protestante tegenbeweging was. Alles is er geënt op het katholicisme, de onverbiddelijke hiërarchie daarvan en de heerschappij van de man.
Daar dacht ik aan bij het zien van de film The Dance of the 41. Gebaseerd op echte gebeurtenissen. In 1901 bestond er in Mexico City een geheim genootschap van 42 mannen. Die kwamen bij elkaar, ook gewoon om samen te schaken, te drinken, een sigaartje te roken, een kaartje te leggen. En ze verlustigden zich aan elkaar in feesten en orgieën. Één van de leden was de schoonzoon van de toenmalige president. En verder kwamen de mannen uit zowel de lagere klasse, als uit elitaire kringen. Het is één van de beste barrière slechters: in jouw homoseksualiteit vervallen rang en stand. Op 17 November 1901, bijna 121 jaar geleden dus, hielden ze een feest waarbij de helft als vrouw gekleed was. De politie viel binnen en arresteerde allen. Nou ja: 41, de schoonzoon van de president, die ook een openbare politieke functie had in het congres, niet. Die leefde zijn huwelijk voort. De rest moest buiten, in jurk de straat schoonvegen, ze werden mishandeld; een gewelddadige, gedwongen onthulling.
In de film kon ik mij ook best inleven in de andere kant: zijn vrouw die oprecht hield van haar man en niet kon begrijpen waarom de erotiek tussen hen mechanisch en kil was.
De film is prachtig gemaakt, ook in de kleding en de hele entourage. Je voelt de kloof tussen die mannen-macho maatschappij, het keurslijf waarin deze homosexuelen zitten, en de vrijheid die ze genieten als ze gewoon zichzelf kunnen zijn: Vrouwelijk, vrolijk, speels. De man is man en domineert, de vrouw hangt erbij als versiering, leeft binnen het huis, zij is er om later moeder te worden en zo haar bestemming te vervullen. Je kunt ook bijna meevoelen hoe walgelijk en pervers het moet zijn, om een man in een jurk te zien in zo’n soort wereld. ‘Een geesteszieke’, zoals ook een van de oppermannen in Qatar zei…
Wat kun je dan blij zijn met de nieuwe rolmodellen van de Nederlandse samenleving. Nikkie de Jager die, weliswaar gedwongen door chantage, op internet wereldkundig maakte dat zij geboren was als jongetje en een dikke middelvinger opstak naar de chanteur. Splinter Chabot die zich kleedt in kleurige pakken en met Confettiregen nogmaals toont hoe zwaar je het kunt hebben om zelf te accepteren dat je homo bent. Een volkomen vooruitstrevend ouderlijk nest doet er dan niet toe. Marieke Lucas Rijneveld, die toch maar mooi de Booker-prijs heeft gewonnen en vertelde dat hen het pak voor de prijsuitreiking allang tevoren had laten maken. Mocht hen niet winnen, dan was het verdwenen in de donkerste hoek van de kast. Ik hou ervan hoe iemand zo welbewust een voorschot neemt op de werkelijkheid. Raven van Dorst: een verademing in de interview-wereld, zo volkomen zichzelf.
Op het Eurovisie Songfestival in 2021 was er een interview van Nikkie Tutorials en Koningin Maxíma. Nikkie Tutorials is de artiesten- en internetnaam van Nikie de Jager, die met haar make-up video’s wereldwijde bekendheid geniet. Zulke video’s kun je eindeloos manipuleren en de bloopers eruit halen. Maar dit is een gesprek en Nikkie en Máxima zijn er beide twee stralende persoonlijkheden. De natuurlijke gratie van Nikkie, zonder enige overdrijving en haar krachtige persoonlijkheid is voor mij evident. Zó verheugend dat heel Europa dit zag. Een getuigenis dat geslacht geen enkele rol hoort te spelen in menselijke betrekkingen.
