De sterfelijkheid van het leven. Een hangbrug in India met mensen die het Diwali-feest vierden. Schoenen van kinderen in Seoul die voor het eerst na Corona zich verkleedden voor Halloween…Vol verwachting de straat op naar anderen en dan ben je er niet meer.
Dit filmpje met U2. Ze zingen Where The Streets Have No Name. Het is in de Superbowl, na de aanslag van 11 September. Al de namen van degenen die omgekomen zijn, rijzen omhoog naar de hemel. De tekst is ontstaan in Ethiopië. Bono realiseerde zich dat daar geen straten zijn met namen en je dan wellicht dichterbij je hart leeft, ondanks de armoede. Terwijl in Belfast, waar hij vandaan komt, je aan de straatnaam weet uit welke klasse iemand komt. Zo’n arena vol uitzinnige mensen. Alleen bij de dood en bij theater en muziek, een feest (al dan niet religieus getint), is iedereen gelijk.
En ondertussen is vandaag nichtje L. één en twintig jaar geworden. Ik herinner me nog zó levendig dat ik haar in het ziekenhuis in mijn armen had. Zó klein en fragiel dat ik bang was dat zij in mijn handen zou breken.
Ik hoop dat zij nog een lange, lange levensweg heeft te gaan.
