Wat vroeger ‘Podium Witteman’ heette, is nu door het vertrek van Paul Witteman, Podium Klassiek. Een misleidende naamgeving omdat er vaak ook een mengeling en ontmoeting met andere stijlen en muzieksoorten plaatsvindt. Gisteren keek ik weer, voor het eerst, het is voor mij een prima programma in de wintertijd; iets na 18.00 uur, als het buiten te koud en al donker is. Ik zag de Zuid-Afrikaan Abel Selaocoe, die zijn eerste cd heeft uitgebracht. Wat een ontdekking! Die mengeling van culturen, zijn stem waar verre voorouders in meeklinken. De levenslust en kracht; alles sprankelt. In dit filmpje vind ik het speciaal dat voornamelijk witte mensen hem het podium geven. En dat je ziet dat het in lockdown Coronatijd gemaakt is. De vitaliteit wint en vult de ruimte.
Het zoeken naar vitaliteit en wie mensen zijn zonder de laag van opsmuk en pretentie, gewoon ‘zichzelf’ , zie ik ook terug in het foto project Whatever The Weather van Bruno van den Elshout in het Fotomuseum in Den Haag. Mensen konden zich hiervoor opgeven. Hij wandelde met elk van hen, 145 in totaal, een volledige werkdag, acht uur, over het strand. Op het einde maakte hij op exact dezelfde plaats, met dezelfde belichting een foto. Acht uur een gesprek van twee vreemden met elkaar…je ziet dat er dan iets ontstaat wat écht is, geen weg kijken, iets van kwetsbaar kunnen zijn, niet op je hoede. Een uitnodiging en aanmoediging tot wezenlijke ontmoeting.
