Er zijn zoveel jaren geweest, dat het vandaag een feestdag was voor mij: de dag van Franciscus van Assisi, ook wel Werelddierendag, door hem. In de kloosters was er uitgebreide koffie en extra lekker eten met een wijntje, na de eucharistie-viering. De warme maaltijd is overdag, dus de rest van de middag sudderde je wat na. ‘Heimwee’…het woord viel ook met W. die net als ik, maar ik deed dat jaren eerder, een balans ervaarde tussen dingen die je deed in de ‘gewone wereld’ en al jouw activiteiten in het klooster. Dat was voor de Coronatijd. Zó waren de grondvesten van je leven. Maar tijdens Corona was je er niet welkom en dan verandert er ineens van alles en moet je het alleen zien te rooien.
Heimwee naar een werkende en biddende gemeenschap. Heimwee naar de kapel bij de Clarissen, waar ik in het midden mijn takken, stenen en bloemen legde voor de meditatie. Heimwee naar de tuin van de Kapucijnen, waar ik de hele dag in de weer was met een mestvork en een kruiwagen, afgewisseld met het koorgebed…Het was ook fijn om met mensen te zijn die ooit in hun leven besloten hebben om ‘God’, ik zeg liever ‘Het Geheim van het Leven’, elke dag een paar keer geboren te laten worden. Ik denk aan Janus, de tuinman, die mij dahlia’s leerde snoeien, om de allergrootste, stralende, grote bloemen te maken. ‘Jij moet het ooit doen’, zei hij. Later schudde hij treurig zijn hoofd, toen oude bomen en hoge struiken gekapt werden, ten bate van een moestuin.
Heimwee is het verlangen om thuis te komen. En uiteindelijk is het verlangen zelf, de grond ervan, ook een soort van geheim. Waar komt het vandaan? Waar wil je heen?… Soms bén je er, konkreet en aards. Soms is het een horizon die telkens wijkt, zoals Leonard Cohen dat bezingt.
En toen ging hij dood en hij wist niet waar dat heenging, en nu is er een Tribute; Here It Is, met liedjes van hem, gezongen door andere artiesten, waaronder Norah Jones. Zij kwam bij mij binnen, vanuit haar huis in de Coronatijd, zonder glamour, zo kom je toch veel échter iemand tegen. Haar interpretatie van dit liedje maakt het wat gewoner en minder zwaar, dan als Cohen het zelf had gezongen. De geschilderde animatie, waar beide in elkaar overgaan, in een wisselend landschap, vanuit de slang die leven geeft; ergens is dit lied een gebed. Aan ons zelf, aan wie we verlangen te zijn. Ergens, ooit, zomaar.
