Mat Damon is een acteur van wie ik alle films zie, sinds Good Will Hunting. Hij schreef zelf het script hiervoor, op 25 jarige leeftijd, samen met Ben Affleck. De film was voor beide de start van hun carrière. Hij speelt een jongen die schoonmaker is op de universiteit van Harvard met een geniaal brein. Hij komt uit een familie waar zijn vader hem mishandelde. Deze scène is de sleutel van de film: zijn psychiater vertelt zelf ook als kind mishandeld te zijn. Hij zegt: Het is niet jouw fout…Óók niet hoe je leven verder is gegaan, dat je een kleine crimineel werd en niks gedaan hebt met je talent. Will, hyperintelligent op alle fronten, kan dit aanvankelijk niet toelaten: Don’t Fuck With Me en eerder: ‘Er staat zeker dat ik hechtingsproblemen heb, hé?’ …
De familie waar je uit voortkomt bepaalt grotendeels wat er van je wordt. Wie nooit een veilige omgeving heeft gekend, met ouders die dominant zijn en alleen op zichzelf gericht en die willen bepalen wat jij mag denken en voelen…ja, dan vraagt het als kind nogal wat om zelf ook niet zo te worden. Het kan een leven lang kosten om zelf niet weg te lopen als er werkelijke intimiteit ‘dreigt’ te ontstaan, om volwassen te zijn en te kunnen zeggen:’Hier ben ik, ik wil er zijn voor jou’. En ik laat tegelijkertijd niét over mij heen lopen, ik ga in deze relatie niet meer dat kind van vroeger worden, die alles doet voor aandacht en liefde. Ik ga ook niet vluchten en mezelf héél groot en belangrijk maken.
Alles draait om: je kunnen hechten. Dit is een thema gebleven in het filmwerk van Mat Damon. In The Bourne-serie, ogenschijnlijk alleen drie actie-films, speelt hij een man die door de staat tot een vechtmachine is gemaakt, waar zijn eigen identiteit is weggewist. Daar gaat hij naar op zoek. In een van zijn recentere films (2017) speelt hij een man, die eigenlijk niet goed naar zijn vrouw heeft gekeken en vast komt te zitten als, letterlijk, klein mensje. Kiest hij op het einde van de film wéér voor het grootse project om de wereld te kunnen redden, of voor de niet perfecte en onzekere liefde in het hier-en-nu, met, letterlijk, een onzekere toekomst?
Deze film hangt tussen genres in, het is lichtvoetig, mild en bloedserieus tegelijk en pas bij de aftiteling zag ik dat de regisseur Alexander Payne is. Hé, die ken ik toch? Ook van hem heb ik ooit besloten, zie blogje ‘Zacht Zijn’ van 2 Mei 2013, dat ik alle films wil zien. In een interview zie ik dat het ook een favoriete regisseur van Mat Damon is.
Na de regen in de middag, klaarde het gisteren toch op. Ik ging een wandeling maken voor de avond viel en zag 19 paddestoelen rood-met-witte stippen, terwijl ik zigzaggend aan de wandel was door blad en kreupelhout, ik was weer eens de grote weg kwijt. Twee ervan waren al van het steeltje gebroken. Die nam ik mee naar mijn boshuisje. Ze liggen bij de berkenboom. Die boom speelt vanaf de middeleeuwen al een rol bij heksenkringen, waar de deelnemers stukjes vliegenzwam aten, om de hallucinerende werking. Ik hoop dat er volgend jaar paddestoelen gaan groeien, veel en rijk.
Het was ook nog volle maan met een heldere sterrenhemel. Ik ga maar niet al te lyrisch worden, dat het zó bijzonder blijft om in de nacht de koude boslucht in te kunnen ademen. Ja, dat is wel gelukt tussen mij en het bos: hechting.
