Ik ben in het Kröller-Müller Museum en stond mezelf net te verliezen in dit schilderij van Pissarro, vol lente-achtige groenheid. Grünen…dat woord dat voor Hildegard von Bingen zoveel betekent. Ontwaken, gaan Groenen, groeien, de ziel die wordt verfrisd…Ineens kreeg ik een sterke gedachte: Wat als? Stél dat ik nu een actie zou ondernemen, naar dit schilderij? Nee, ik heb geen blikje soep of aardappelpuree bij me. Alleen een flesje water. Het is hier zo rustig. Er kuiert één beveiliger door de gehele vleugel. Met zijn armen over elkaar. Of achter zijn rug. Nu babbelt hij met bezoekers bij ‘Caféterras bij Nacht’, van Van Gogh. Hij is ze zelfs iets aan het uitleggen erover. Zó is de sfeer nu: ‘Van Gogh maakt ons leven rijker’, staat erop de muur geschreven, maar ook ik kan de werkelijkheid hier, in ene keer van kleur doen verschieten.
Ik zou zijn hele dag kunnen veranderen. Inclusief de mijne en van de andere bezoekers. Iets om thuis te gaan vertellen. ‘Ik was er bij, toen…’ Zou dit het Journaal halen, vanavond ? En dan zou ik rustig zeggen: Nee, ik hoor bij geen enkele beweging of actiegroep. Ik ben gewoon een vrouw van 64 jaar. Die zich bewust is van de klimaatcrisis: er moét gehandeld worden.
Dit is de macht van de enkele burger. Ik kán dat flesje water gooien. Een ieder kan het. Stél dat veel burgers dit zouden gaan doen. Gewone mensen zoals ik zelf ben. Greta Thunberg stelt dit in feite ook voor, in een interview, maar aanleiding van haar nieuwe boek, vol wetenschappers en schrijvers. Doé iets, begin waar jij bent!:
Het zou kunnen werken als de vlucht zwaluwen op dit schilderij van Giacomo Balla. Er ontstaat snelheid en beweging, door herhaling. Het wordt een nieuwe film als veel mensen hetzelfde doen. Het wordt als een nieuwe motor.
Maar ik doe vooralsnog niks. Ik typ hier op een bankje tegenover deze vrouw. Haar handen in de schoot. Groen voert de boventoon. Hoe krijgt de wereld ‘grünkraft’?…
