Vanochtend, na het wakker worden, lees ik over deze pad in de woestijn van Sonara. Ik was daar ooit, alleen al de reuzencactussen geven een ‘buitenaardse’ sensatie. Tegelijk ook een hele aardse: we kampeerden vlakbij de grens met Mexico en midden in de nacht hoorden we geweerschoten en geschreeuw. In reconstructie moeten dat mensen zijn geweest die de staat Nieuw Mexico trachtten te bereiken.
The New York Times verwijst naar een oud artikel, waar substantie uit deze pad ook gebruikt werd. Het begint met het bovenstaande. De man die beschreven wordt, blijkt de auteur zelf te zijn. Hij vertelt dat zijn bewustzijn van een ‘me’, een ‘ik’ dus, volkomen verdween. Er waren geen beelden en herinneringen meer, geen angst, vreugde of pijn: Er was niks meer om je aan vast te houden of om bij te horen. Alleen een cycloon van energie raasde er, en het leek een eeuwigheid te duren. Wanneer hij weer ‘terug komt’, wordt hij zich bewust heel zwaar adem te halen, hij blijkt te zuchten en geluiden te maken, als een menselijke accordeon. Omstanders ervaren het als spookachtig. Zelf heeft hij de ervaring met elke ademhaling al het verdriet en de pijn weg te blazen. Het blijkt ongeveer vijf minuten te duren. Langzamerhand kan hij weer opstaan en weer lopen, hij komt ‘tot zichzelf’. Maar de macht tot cynisme is nooit meer terug gekomen, na deze dag, zegt hij.
Transformatie…Het blijkt mogelijk te zijn. De wereld nu heeft het zó nodig. Met name door die klimaatklok die op vijf voor twaalf staat. Ik neem het verlangen of de fantasie in mij waar, dat ik de wereld, dat systeem, zou willen ontregelen. Maar de mensen die dit doen heetten vooralsnog ‘activisten’. Ze worden opgepakt en het gaat er dan over of het wel een goede actie was en hoeveel ze gestraft moeten worden.
Ook transformatie op het persoonlijke vlak, tussen twee mensen, ook dat kan je uit de aard van de zaak, niet alleen.
Dit lied is het einde van een podcast, een lang gesprek. Beide vertellen elkaar in de loop van een heel leven, dat ze voor transformatie bij de ander hebben gezorgd. Sleutelmomenten: het begin van de carrière van Norah Jones, werd ondersteund door Mavis Staples. De warme stem en liederen van Norah begeleiden Mavis haar hele leven. Voor Norah straalt er alleen maar licht en liefde uit Mavis, dat is wie zij is, zonder moeite. En dan zingen ze dit: Friendship. Zou het mogelijk zijn, om onze zinnen te verliezen, zó dat er een orkaankracht komt van verandering? …
