Gisteren een fantastische dag gehad met de vrouwenwandelgroep. Langs de rivier en kreken en een beverkolonie. Een vrouw die mij van dertig jaar geleden herkent. Iemand anders die óók net een abonnement op Burgers Zoo had genomen en ook meteen naar de zeekoeien wilde. Hoe je je tegelijk druk kunt maken over de toekomst van de wereld, maar ook intens kunt genieten van zo’n dag als deze. Hoe je een verleden tijd kunt delen, zonder dat je elkaar in die tijd actueel hebt meegemaakt. Het zijn deze onverwachte pareltjes, naast de zonovergoten blauwe lucht, die zo’n dag doen glanzen.
Die kleuren en vormen van het gewas in een grote moestuin, ‘Doorniks Hof’. Het blijkt 5000 vierkante meter te zijn, de biologische moestuin van een bewonersiniatief die De Lentse Aarde heet. Tezamen bewerken ze deze vruchtbare grond en ook kinderen van de naburige basisschool helpen mee. Mooi, zo’n breedgedragen project, midden in de natuur. Ook in mijn rondgang door Kassel zag ik meerdere van zulk soort plekken; eentje aan de rand van een park en overlopend in een kinderdagverblijf en crèche . De grootschaligheid behoedt het van kinnesinne onderling en een gebrek aan vrijwilligers, wat vaak ontstaat als de gemeente geld wil geven aan een klein buurtje. Bij Malden, vlakbij Nijmegen is er De Heemtuin, die ook goed blijft functioneren.
Dit liedje van de Beatles komt in mij op. Zoveel plaatsen en personen die gedurende een leven aan je voorbij trekken. Ze krijgen alleen een altijd durende plek in jouw hart, als je het omarmt met liefde.
