Het is mij afgelopen jaren vaker gevraagd: Of ik ook naar Oogappels keek. Nee dus, was steeds mijn antwoord. De serie gaat over vier gezinnen en kinderen in de puberteit, niet direct in mijn omgeving. Maar nu was ik toch nieuwsgierig geworden omdat iemand zei zich helemaal in één van de hoofdpersonages te herkennen. En nu zeg ik: gaat dit zien! Zonder zelf een gezin of kinderen te hebben, is het tóch herkenbaar. Door de verschillende persoonlijkheden en dat de perspectieven van alle generaties, kind-ouders-grootouders, aan bod komen. En omdat zo ongeveer alles wat zich in het moderne leven speelt, je het gevoel geven dat je ook naar je zelf kijkt.
Ik dacht aan de fotoserie van Rineke Dijkstra van een jongen uit Israël. De eerste vlak voordat hij verplicht het leger in gaat en dan elk jaar opnieuw. Ik kijk best regelmatig naar deze portretten. De eerste keer in het museum, toen ik oog in oog met hem stond, kreeg ik een brok in de keel. Hoe je langzaam maar zeker onschuld verloren ziet gaan. In Oogappels zie je datzelfde thema: Hoe wordt je met schade en schande oud? Je hoopt dat je met vallen en opstaan ‘wijs’ wordt…Maar soms vliegen mensen uit de bocht en niet iedereen is in staat om dit te herstellen. Je hoopt dat een ieder iets behoudt van de oorspronkelijke onschuld, iets van zachtheid en kwetsbaarheid.
Dit liedje van David Bowie zit in de begintune. Ik werd er vanochtend mee wakker. Misschien heb ik in mijn droomleven ook kinderen ofzo. Soms vind ik het jammer dat zoveel levendigheid waar ik uitkom na mijn slaap, nét niet in mijn wakend bewustzijn te zien is. Het blijft bij een flard, een gevoel: landschappen, groepen mensen, rondtrekken. Er gebeurd van alles, maar ik kan er nét niet bij. Dan ga ik soms verwachtingsvol nog een keer op één zijde liggen, om weer mijn eigen bioscoop te betreden. Zo ook nu. Misschien vind ik er meerdere oogappels.
