In New York zijn zowel grote demonstraties pro Palestina, als pro Israël, tot nu toe zonder slaags te raken met elkaar. Net als in Israël verenigen de Joden zich weer, ondanks de verschillen. De New York Times geeft achtergrond verhalen. Van een Palestijnse restaurant eigenaar in East Village die ziet dat er op internet ineens ‘recensies’ zijn die hem maar één ster geven, maar dat er gelukkig ook Joden zijn die blijven komen: ‘Want wij zijn New Yorkers’, zeggen zij.
New York heeft de grootste gemeenschap van Joden op de wereld, buiten Israël en daar horen ook orthodoxe Joden bij, die helemaal niet voor de politieke staat Israël zijn, maar toch demonstreren voor de vrede in een ‘spiritueel’ Israël; Het Heilige Land. En veel linkse Joden worstelen met dubbele gevoelens: de terreur van Hamas en het recht van Israël om zich te verdedigen, naast het besef van de wreedheid die Israël zelf nu toont en ook al zo lang uitoefent…
Ik denk terug aan de Gay Pride Parade waar zowel Noord-Afrikaanse landen en het Midden Oosten, als ook de Joodse gemeenschap volop aanwezig waren, terwijl ik in gratis krantjes uit de Joodse buurt waar ik dagelijks doorheen liep, las, hoe belangrijk het was om nú je kinderen te beschermen in deze maand van het kwaad; de maand Juni waar LHBTQ-zijn gevierd wordt.
Al deze verschillen leven er in Israël zelf dus ook; in de roman Donker Woud van Nicole Krauss lees ik dat er al spanning is in een stadsbus, als daar overduidelijk zowel seculiere Joden, als orthodoxe Joden in zitten. Ook de massademonstraties tegen de regering van Netanyanu geven aan dat Israël ook met zichzelf in conflict is…
In Europa schaart men zich achter Israël en werden Palestijnse demonstraties in meerdere landen verboden. Waar gaat dat heen?…Ook Europa is bang om de geprivilegieerde status van welzijn te verliezen. Ik vind het bevrijdend om dan te zien dat er in New York, midden door Manhattan óók een demonstratie of een parade was van meer dan 5000 katholieken die zowel voor Palestina als Israël bidden en zingen. Dit conflict kan nooit tot de bodem (letterlijk bijna, gezien de ondergrondse stad die Hamas waarschijnlijk onder Gaza gebouwd heeft) worden uitgevochten…De stem van verzoening en een duurzame oplossing zal moeten klinken…Maar het heeft iets hopeloos, als zelfs David Grossman, een schrijver die zó mild en troostrijk kan schrijven, nú zegt dat hij niet meer gelooft in een twee-staten oplossing omdat je met je ergste vijand niet zo dicht naast elkaar kunt leven.
In de New York Times ook een uitgebreide reportage van dit Palestijnse gezin. Hij is een 36 jarige journalist voor CNN en heeft zijn leven lang alleen maar oorlog gekend en onderdrukking. Het beschrijft de afgelopen week waar gaandeweg het besef ontstond dat het nu toch anders was dan alle andere keren. Dus uiteindelijk vluchten ze toch naar het Zuiden van Gaza en hij ziet dat vanaf donderdag de situatie daar nijpend wordt.
Morgen is er een demonstratie in NY van Joden, die het opnemen voor de Palestijnen; hoop doet leven.
