Exit Wounds

Ik herlas en bekeek de graphic novel van Rutu Modan, geboren in Tel Aviv in 1966, waar zij nog steeds woont. De titel Exit Wounds is al veelzeggend. Ze vertelt het verhaal van een vrouwelijke soldaat, die een jongen aanspreekt omdat zij op zoek is naar zijn vader, spoorloos verdwenen na een bomaanslag in Hadera. Zij vermoedt dat zijn vader, haar geliefde, ondanks het leeftijdsverschil, daar is omgekomen. De jongen weet niet anders dan dat zijn vader ineens verdween uit zijn leven en heeft aanvankelijk niet zo’n zin in de zoektocht.

Het boek geeft inkijkjes in de samenleving van Israël: Ze zoeken op een begraafplaats, waar niet Joden troosteloos ergens achteraf een plek krijgen. Je ziet dat het gewoon is dat het straatbeeld gemilitariseerd is.  Haar collega kijkt toe, met een geweer in de aanslag, bij een grenspost. Ik dacht eraan, hoe er midden in de joodse wijk in Venetië ook op het centrale pleintje een bewakerspost is, evenals de strenge beveiliging bij het Joods Museum in Amsterdam. Het geeft mij altijd iets unheimisch: waarom toch, al die strenge beveiliging, dacht ik. Maar nu schat ik in, dat het typisch Joods is, wellicht zoals de molen aan Nederland wordt gekoppeld…In de maatschappij zelf hangt altijd acute bedreiging, vijandigheid, een op-je-hoede-zijn.

Ruth Modan weet heel sterk die maatschappelijke werkelijkheid te vervlechten in het verhaal van twee mensen die op zoek gaan. De maatschappij is verwond en dat levert ook verwonde mensen op, die op zoek zijn naar een uitgang: Exit Wounds

En zo is het nu in Tel Aviv. Mensen die oproepen dat hun regering inzet op het naar huis brengen van de gegijzelden, niét op grondaanval, enzovoort. Ook hier een bewapende man, in beeld. De berichtgeving heeft iets absurds: Dat het een geweldig feit zou zijn dát Israël weer 17 vrachtwagens met hulpgoederen heeft toegelaten, terwijl bekend is dat er dagelijks honderd vrachtwagens nodig zijn om iets van leven op gang te houden in de Gaza. Dat, hoe ironisch, men helemaal niet bang hoeft te zijn dat Hamas die hulpgoederen confiskeert, want er zijn sinds 2007 al heel goede rechtstreekse lijnen met de bevolking van de Gaza: zó lang al wordt deze openluchtgevangenis bevoorraad vanuit de Verenigde Naties.

Dit is dus het stripverhaal van ZUID-Gaza van de afgelopen week. Waar heel neutraal in de westerse media verteld wordt, dat Israël aangekondigd heeft, dat iedereen vanuit het Noorden daarheen moet, want anders worden ze gezien als handlangers van Hamas. Er moeten dus meer dan miljoen mensen extra, gaan leven op een oppervlakte dat de helft is van Texel en dat ondertussen óók ‘gewoon’ door Israël gebombardeerd wordt. 

En dit zijn dus de getallen van de slachtoffers aan beide zijden. Het getal van Israël blijft hetzelfde, dat zijn de slachtoffers die Hamas heeft gemaakt. Israël heeft ondertussen al meer dan 5000 mensenlevens gedood, waaronder ook al een Nederlander, en dat aantal zal blijven groeien. Er is toch niet anders te concluderen dan dat dit een genocide wordt?…

Vooruit maar, ik eindig met een plaatje uit mijn eigen werkelijkheid van gisteren, waar ik mezelf toestond om alleen maar foto’s te maken van paddestoelen rood met witte stippen. En ik wil de afbeelding van een hart 💓 op mijn netvlies hebben. Dat het hart en de ziel in beweging blijft, alsjeblieft.