En nu is dit mijn uitzicht, de komende twee dagen. De eerste taak s’ochtends vroeg is Mees de hond uitlaten. Sinds lang werd ik wakker door de wekker. Midden in een droom waar een man lachend tegen mij zei, terwijl ik het bijna tegelijkertijd dacht: ‘Ja, ik ben een fixer.’ Het was zijn taak om twee belangrijke katholieke organisaties met verschillende belangen bij elkaar te brengen. De locatie was een prachtig kasteel, we zouden zo gaan lunchen temidden van antieke tafels met wit damast en tafelzilver. Hoe kom je op zo’n droom? Wat doet je geest allemaal met je, buiten je eigen wil om? Als ik niet wakker was geworden door het geklingel van de wekker, dat aanvankelijk het belletje leek om tezamen aan tafel te gaan, dan had ik dit niet geweten.
Misschien komt die katholieke entourage omdat het toch indruk op mij maakte, dat 5000 religieuzen afgelopen weekend in New York de straat opgingen om te bidden en zingen voor zowel Israël als Palestina. Temidden van al het tumult, de verhitting, de strijd, de discussie ( nu gaat het er over wíe dat ziekenhuis heeft gebombardeerd in de Gaza…) is het ook prettig om mensen te zien die alleen maar hun handen bijeen brengen als teken van gebed, die naar de hemel kijken, in een poging om al het menselijk gebrek en geweld te overstijgen…En ze doen het op straat, niet binnen in een kapel; dat is voor mij vergelijkbaar met Extinction Rebellion die vreedzaam op de snelweg zat.
En ik zag deze strip van Ellen, iemand die ik al héél lang volg op Instagram. Haar tekeningen vielen voor het eerst op door haar verkenningen in een bos. Het was in de tijd, ongeveer drie jaar geleden dus, dat ik zelf het bos om mij heen verkende en mijmerde hoe prettig het was om daar alleen maar te zijn. Haar waarnemingen vielen soms één op één gelijk met de mijne. Ze plaatste ook video’s waar ze van oude T-shirts kleedjes vlocht. Nu verrast ze me doordat ze zéér begaan is met de hele situatie rondom de Gaza en zelf in Israël gewoond heeft en er vrienden heeft. Zo’n strip maakt in een oogopslag duidelijk, hoe het mensen vergaat…Je bent misschien best van goede wil, maar het systeem laat je ook dingen doen, die een ander die je goed kent, pijn doen. Ieder individu is dat kleine radertje in het geheel en hoe kun je zand zijn om dat hele mechaniek te stoppen, zonder zelf vermalen te worden? Ik weet het niet…Je wilt graag een fixer zijn, maar dat blijkt vaak alleen maar mogelijk in een droom.
