Ik zat bij de boekenboom vlakbij mijn stadshuis te wachten tot de supermarkt openging. Twee kinderen komen op het bankje schuin tegenover mij te zitten. ‘We wachten tot de winkel open gaat’, zeiden ze. ‘Ik ook!!!’ zei ik. Er ontspon zich een héél gesprekje. We bleken vlakbij elkaar te wonen, maar ik had ze nog nooit gezien. Het jongere zusje was er geboren, nou ja, eigenlijk in het ziekenhuis, en hun ouders hadden elkaar op Salsa leren kennen. Daar hadden ze zelfs ook nog les in gegeven, totdat hij, de oudste dus, geboren werd. Ja, ze konden het ook wel een beetje. Ze wilden het toch niet samen voor doen voor mij, zij wilde wel, hij niet, en toen liet ze me wel wat passen zien, waarbij hij steeds zei: ja, maar het kan ook heel anders, want het hangt van de dans af.
Tevoren vertelden ze mij hoe hun vader als 17 jarige jongen uit Nigeria hier terecht was gekomen.
‘Een jackpot!, dat was het geweest, ‘Een jackpot!’ herhaalden ze een paar keer. Het bleek dat meerdere families met regelmaat geld in een pot stopten, en dan werd er een keer in de zoveel tijd geloot.
En wie won, die had dan een vliegticket. En zo was zijn vader daar ook een keer bij. Maar het had net zo goed nooit kunnen gebeuren. ‘Dan waren wij hier nooit geweest’, zo hing het overduidelijk in de lucht.
Ik bedenk mij hoe dit verhaal over hun onstaansgeschiedenis voor altijd hun leven kleurt. Er zat iets van verwondering in, dat het leven ergens op een plek niet zomaar iets vanzelfsprekends is. Twee stralende kinderen met de dans in hun lichaam gegoten. En toen was de winkel open.
En toen zat ik in de trein en kwamen er twee zusjes tegenover mij zitten. Met hun brilletjes schuin op de neus en met bungelende benen en grote ogen keken zij me aan. ‘Wat heb jij een leuk jurkje aan, met bloemetjes erop en kleine eenhoorns!’ zei ik. ‘En ik heb deze gewonnen op de kermis’ zei haar zusje naast haar. Het was Pipa de pandabeer en die zou een plekje krijgen bij de zeventien andere knuffels op haar slaapkamer. De meesten lagen bij haar in bed en ze moesten erg lachen toen ik mij voorstelde dat ze dan in bed moest zeggen, ‘schuif een beetje op, ik moet er ook nog bij!’. Ze liet mij speciaal het staartje zien van de panda; lief hé? ‘Mijn lievelingsknuffel is de dolfijn’, zei het iets oudere zusje. ‘Omdat die zo lang en groot is, maar hij is wel paars.’ Dat kon eigenlijk niet, maar ja. Ze had ook nog een andere knuffel en die was paars. Na vele omschrijvingen begreep ik dat het een pokemonknuffel was en daar had je er héél veel van. Hun beider favoriet wat er eentje die eigenlijk een ei was, die komt tevoorschijn uit het ei met driehoekjes erop. Ik heb ze nu beide googelend gevonden, de namen kon ik niet onthouden, zei ik ze. ‘De paarse heeft een soort van stekeltjes op zijn kop, dan vindt je het wel’, zei de oudste. De andere had ook twee dezelfde zebraknuffels, met een regenboog erop. Voor de ene had haar moeder met een sok een soort van dekentje gemaakt en er was ook al een doosje waar ze die in kon doen. Die was ook iets kleiner dan de andere en dat kwam omdat ze die zoveel geknuffeld had. ‘Die heb je ook al héél lang, al toen je een baby was’, zei de oudste. ‘ Ik heb nu een beetje natte voeten, want je moest over het water lopen en het bewoog’, zei de jongste. Het was niet erg, want het was toch warm weer. En toen moesten ze alweer uit de trein.
Leuk, twee van die onverwachte gesprekjes met twee kinderen!
