In het Afrika Museum togen Zusje, Nichtje L. en Moeders naar de nieuwe tentoonstelling, die 'eenvoud en kracht' heet, een aansprekende titel. Maskers en beeldjes uit een particuliere verzameling. Maar Nichtje L. kwam er om er een muziekinstrument je te maken: een stukje pvc-buis met maïskorrels daarin, een zelfgestift papier met Afrikaanse motiefjes, wat kleurige draadjes daaromheen en klaar was het 'sambaballetje'. De workshopbegeleidster bleek een vage bekende.Tevoren had nichtje L. van Vindersloon(ze had twee fotostatieven in de uiterwaarden gevonden) een knaloranje glimmende hockeytas gekocht, ze paradeerde daar trots mee rond. Daarna kocht ik een nieuwe tent. Nichtje was behulpzaam met het dicht en openritsen van de openingen, ze speelde buurvrouw in de tent ernaast en deed op mijn verzoek een storm na, door heel hard aan de buitenkant met de tent te schudden.
Daartussendoor zong ze in de auto haar zelfgemaakte liedje. Nou ja, het refrein, wel met een beat daaronder, maar het ontbrak nog aan coupletten. Het gaat zo: Waarom is er oorlog? Waarom is er liefde? Waarom moet ik onder de douche? (dedoeng, dedoeng, dedoeng dedoeng, tjak, tjak , tjak)
- Ja waarom, dan? Heb je daar dan ook antwoorden op, dat zouden mooie coupletten kunnen worden, zei ik.
- Nou ja, tjaa... Waarom is er oorlog? ... Omdat mensen niet tevreden zijn als ze sorry tegen elkaar zeggen, en dan willen ze wapens enzo gebruiken... Ja, waarom is er liefde? ... Je hebt heel veel verschillende soorten van liefde, ja toch?
- Ja... en wat voor soorten dan, als je er een paar opnoemt, dan heb je al een heel mooi couplet, bij elkaar.
- Hé, wat vervelend nou, het lijkt net of alle gedachten zomaar uit mijn hoofd wegvluchten. Nou weet ik het niet meer, hoor. Wel waarom je moet douchen. Omdat je je vuil hebt gemaakt.
- Ja. Nou denk nog eens na, het kan zo'n mooi liedje worden. Over waarom er oorlog is, dat is al een een geweldig goed antwoord, dat je hebt.
Maar er kwam niks meer. Nichtje L. was ook een beetje sloom aan het worden. Ze gaat in de vakantie ook pas om 23.00 slapen, na gisteren in een wokrestaurant haar buikje vooral volgegeten te hebben met ijs en slagroom en vruchtjes, met als vast voedsel alleen maar wat frietjes, zoet vlees en kipnuggets. En dan 's ochtends om half elf nog in het donkere holletje van je slaapnest liggen, terwijl buiten het zonnetje hoog aan de hemel stond.
- Als je zo doorgaat dan... word je een soepkip, een slome soepkip!
Nichtje L. vond dat niet zo leuk om te horen. Bijna ging ze in de mokstand: armen over elkaar heen, kwaad kijken.
-En als je zo doorgaat, dan wordt je een zúre, slome soepkip!
O, o... en dat terwijl nichtje L. ook een mooie tekening van een olifant voor me had gemaakt en van een varkentje met regenboogkleurletters daaronder. Haar Tante kan beter dankbaar zijn, in plaats van haar te plagen.
Maar een beetje, plagen, dat is ook een vorm van liefde. Tenminste als je daar open voor staat en kunt blijven lachen, want anders wordt het oorlog. En dat willen we allemaal niet.Dan nog liever slome soepkip worden. Ik tenminste wel.
