Er stond vandaag in Trouw weer een heel leuk artikeltje, in de lijn van het breinbestek (zie gelijknamig blogje, 10 december 2009). Wetenschappelijk onderzoek heeft uitgewezen, dat wij mensen het liefst willen dat we allemaal ongeveer evenveel hebben: Brein streeft naar eerlijk delen, zo luidt de kop.Bepaalde delen van onze hersenen lichten op, als we voedsel of geld binnenhalen, of genieten van mooie muziek en kunst. Proefpersonen werden ingedeeld in een groep mazzelaars en een groep verliezers: de ene groep kreeg dus meer dan de andere. Nu blijkt dat wanneer beide groepen iets extra's krijgen, dezelfde hersengebieden oplichtten, maar dat bij de mazzelaars ze méér oplichtten, als dat extra's aan de verliezers wordt geven, dan waneer ze het voor zichzelf krijgen!
Dit is toch revolutionair nieuws! Dit artikel in Nature zou in de hele wereld breed uitgemeten moeten worden, het moet een deel worden van de algemene kennis, we moeten dit tot ons nemen, als leren lezen en schrijven!
Want laat dat maar eens tot je door dringen: we hebben allemaal ingewikkelde theorieën verzonnen, waarom mensen egoïstisch zijn en dat goed gedrag wellicht alleen maar is aangeleerd en dat we een uberich hebben, die braaf iedereen gelijkelijk iets gunt, maar dat ons onderbewuste dat eigenlijk helemaal niet wil.
En nu blijkt dat het fysiologisch in ons verweven zit: we voelen ons zelf beter als we delen en als iedereen ongeveer evenveel heeft! Dit verklaart in de grond ook de basis van alle religieuze tradities: in allen wordt er verteld dat wij mensen ten diepste alles met elkaar te maken hebben. Dat we vrede, geluk en onze bestemming bereiken, wanneer we het allemaal samen met elkaar doen. En nu blijkt: Het wordt letterlijk licht in onze hersens, als we verbondenheid gestalte geven!
Ik kan er bijna niet over uit, het is simpelweg geweldig. Het geeft ook een razendscherp scheermes over goed en kwaad: elke ideologie, elk systeem, elke overtuiging die een verschil maakt tussen mensen dat is slecht, want het doet onszelf kwaad en sleurt ons de duisternis in. Wij zijn het gelukkigst, als ons brein letterlijk verlicht wordt en dat kunnen we helemaal zelf regelen.
Samen spelen is samen delen, leren peuters al, als ze maar net praten kunnen. En we zeggen erover, dat we, later als we groot zijn onze onschuld daarom trent verliezen. Maar nu blijken we dus alleen maar dommer te worden, dom, dom, dom: we doen onszelf tekort en zitten onszelf in de weg, als we niet samen delen. Het is geweldig en heel mooi.
